sofias comments..Δεύτερο Δημοτικό- Πρώτα τα παιδιά.

" Γιατί, πιο κάτου, πάει και ποτίζει τις μικρές λεύκες, που ζώνουνε τον αυλόγυρο του σκολειού. Κυλά και φέρνει γύρω το κάτασπρο χτίριο και το τυλίγει σαν νερογάλαζη φασκιά. Από δω φαίνεται καλά η κόκκινη σκεπή του, οι δυο κολόνες που στέκονται ολόρθες μπροστά στην πόρτα του, τα φαρδιάπαράθυρα.Όμορφα που θα είναι εκεί μέσα από αύριο....."

" Νιώθω άσχημα κάθε πρωί που πάω σχολείο..Νιώθω ανασφάλεια¨

Τα πρώτα λόγια τα λέει ο Μέλιος. Ο μικρός ήρωας του
βιβλίου Ένα παιδί μετράει τ' άστρα του Μενέλαου Λουντέμη, ενώ τα δεύτερα, ο Κυριάκος. Ένας μικρός μαθητής του Δεύτερου Δημοτικού Σχολείου Καρύστου.

Πόσα πράγματα χωρίζουν αυτά τα δύο παιδιά, αλλά και πόσα τους ενώνουν..Δυο κόσμοι τελείως διαφορετικοί, συναντώνται στην εξώπορτα ενός σχολείου.

Στην πρώτη περίπτωση, ένα παιδί στερημένο αλλά γεμάτο ελπίδα και όρεξη για γράμματα. Γεμάτο με πίστη ότι στο σχολείο θα βρει όλα εκείνα που του στέρησε η ζωή.

Στην δεύτερη ένα παιδί που τα έχει όλα, αλλά κάθε πρωί νιώθει ότι του παίρνουν κάτι πίσω.

Το Δεύτερο Δημοτικό Σχολείο Καρύστου που στεγάζεται σε ένα παλιό και επικίνδυνο κτήριο που προοριζόταν για μαγαζί, δεν παίρνει μόνο κάτι πίσω από τα παιδιά μας αλλά και από μας τους ίδιους. Τους μεγάλους.
Κάθε πρωί που ανοίγει η πόρτα χάνουμε ένα κομμάτι από την αξιοπρέπεια μας.
Κάθε πρωί νιώθουμε ότι μας εκβιάζουν -αφού δεν υπάρχει άλλη επιλογή- να δεχθούμε κάτι που το θεωρούμε απαράδεκτο. Ποτέ δεν θα εμπιστευόμασταν τα παιδιά μας σε ένα ετοιμόρροπο κτήριο, τόσο χαμηλής όχι μόνο ασφάλειας, αλλά και αισθητικής.

Αυτές τις μέρες το θέμα του Δεύτερου Δημοτικού βρίσκεται στηνεπικαιρότητα. Υπάρχει περίπτωση να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα, και μιας και ο φάκελος είναι ολοκληρωμένος, επιτέλους να γίνει πραγματικότητα.
Όλοι οι βουλευτές, όλων των κομμάτων, κάνουν τις κινήσεις που οφείλουν να κάνουν. Ο Δήμος καθημερινά ασχολείται με το θέμα. Οι Σύλλογοι των Σχολείων, οργανώνουν ενημερώνουν και κάνουν ότι είναι δυνατόν για να ξεκινήσει η διαδικασία.

Εμείς, οι πολίτες, οι γονείς, οι νέοι ,που θα γίνουν οι αυριανοί γονείς και θα πιάσουν τα τρυφερά χεράκια των παιδιών τους να τα οδηγήσουν από την ασφάλεια του αντισεισμικού σπιτιού τους, στην ανασφάλεια του γεμάτου κινδύνους κτηρίου, πρέπει να σταθούμε κοντά τους και με την ηχηρή μας παρουσία να δηλώσουμε σθεναρά, χωρίς καμιά υποχωρητικότητα
ότι είμαστε ενωμένοι σε αυτόν τον σκοπό.

" Μέσα στα σπλάχνα των ανθρώπων κοιμούνται καμιά φορά κάτι λονταράκια, που δεν τους βολεί να χορτάσουν μόνο με ωμό κρέας. Θέλουνε να φάνε και ψυχές, ν' αλέσουνε ευτυχίες, να γκρεμίσουν όνειρα¨

Ας μη επιτρέψουμε άλλο πια λοιπόν, να μας τρώνε την ψυχή, να αλέθουν την ευτυχία μας και να γκρεμίζουν τα όνειρα των παιδιών μας..Είναι στο χέρι μας. Όλων μας.
http://sofiascomments.blogspot.com/