Τα κατάφεραν με ένα τρικ για να μην πούμε μία μεγάλη απάτη, περιορίζοντας την ανταγωνιστικότητα στο σκέλος των μισθών. Γιατί να εργαζόμαστε 500 ώρες παραπάνω από τους Γερμανούς και να είμαστε λιγότερο ανταγωνιστικοί, σημαίνει ότι το ζήτημα δεν βρίσκεται εκεί που το αναζητούν.
Εντοπίζεται στις αδυναμίες της παιδείας (δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό για να αλλάξει η κατάσταση), της ειδίκευσης, της διαρκούς μάθησης και επανειδίκευσης. Στις αδυναμίες των επιχειρήσεων σε ζητήματα μάνατζμεντ και μάρκετινγκ και προπαντός στην απουσία τεχνολογικού και μηχανικού εξοπλισμού ανάλογου με εκείνου των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, στη γραφειοκρατία του Δημοσίου, φορολογία, ασφαλιστικές εισφορές.
Επιτέλους η καραμέλα ανταγωνιστικότητα ίσον ύψος αμοιβών των εργαζομένων πρέπει να τελειώνει.
Ο παράγων μισθολογικό κόστος είναι 17ος από άποψη σπουδαιότητας σύμφωνα με μελέτες.
Ας διορθώσουμε πρώτα τις 16 άλλες παραμέτρους και μετά συζητάμε για τους μισθούς.
Ας μεταρρυθμίσουμε λοιπόν ριζικά το Δημόσιο, πράγμα που ζητά και το μνημόνιο. Στο σκέλος αυτό θα πρέπει οι πολίτες να απαιτήσουμε την εφαρμογή του γιατί το πολιτικό σύστημα δεν το θέλει γιατί επέλεξε να εξυπηρετήσει την εκλογική του πελατεία. Αλλά και η τρόικα δεν επέμεινε ούτε έβαλε βέτο, ούτε εκβίασε την ελληνική κυβέρνηση όπως έκανε με τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων. Πρόκειται για σύμπτωση; Μάλλον όχι.
Και να μην ξεχνάμε. Η μείωση των μισθών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας δεν αποτελεί παρά ανακατανομή του εισοδήματος, ιδίως όταν οι επιχειρήσεις είναι κερδοφόρες.
Οσον αφορά στις ζημιογόνες ας μας αφήσει η τρόικα να βρούμε εμείς τη λύση.
Εργαζόμενοι και εργοδότες είναι στη σημερινή Ελλάδα αρκετά ώριμοι και δεν έχουν ανάγκη από κανένα Τόμσεν ή Μορς.
Θ. ΛΥΡΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ - imerisia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου