Η γυναίκα του Καίσαρα, του Βενιζέλου, και ο Ραγκούσης

Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης
Εντάξει με την γυναίκα του Καίσαρα. Ήταν δεν ήταν τίμια, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν υπάρχει πια. Τι γίνεται όμως με την γυναίκα του Βενιζέλου, του Βουλγαράκη, του κάθε βουλευτή ή υπουργού; Τι γίνεται με τον ίδιο τον Βενιζέλο, τον Βουλγαράκη, οποιονδήποτε έχει δημόσιο αξίωμα, αλλά αξιωματικά δεν είναι ούτε κλέφτης αλλά ούτε και το αντίθετο;


Η αμφισβήτηση και η καχυποψία, αντικαθιστούν καθημερινά (και ενδεχομένως μοιραία) άλλα στοιχεία της πολιτικής. Δεν είναι όλοι κλέφτες, δεν είναι όλοι απατεώνες. Η γενίκευση όμως μπορεί να κάνει όση ζημιά έχει κάνει και η αοριστία. Κάποιος, κάπου, κάποτε έκλεψε.

Τα πράγματα δεν ήταν ποτέ ιδανικά. Η Αθήνα έχει χτιστεί με νόμους και δρόμους που εξυπηρετούσαν κάποτε συμφέροντα κάποιων πολιτικών. Δεν είναι σημερινό φαινόμενο η ανεντιμότητα στην πολιτική. Σήμερα όμως, είναι προκλητικό. Η πολιτική αυτονομήθηκε από το ηθικό της ζητούμενο και έτσι εκτός από το νόμιμο, αναρωτιόμαστε και για το ηθικό. Σαν να είναι πράγματα που οφείλουν να μην έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους.

Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες. Ποιος και τι έχει κλέψει μπορεί να το βρει η Δικαιοσύνη. Νομίζω πως αρκεί σε μερικές των περιπτώσεων να κάνει απλώς πραγματικό έλεγχο στο Πόθεν Έσχες των πολιτικών.
Ένας δημοσιογραφικός έλεγχος στο Πόθεν Έσχες ωστόσο, αποδεικνύει πως πολλοί Έλληνες βουλευτές, τα τελευταία χρόνια, έχουν αποκτήσει τεράστιες περιουσίες. Μπήκαν στην πολιτική φτωχοί και είναι πάμπλουτοι. Με τεράστια ακίνητη περιουσία, μετοχές και μετρητά. Έχουν κλέψει; Δεν είναι απαραίτητο. Σε ερώτηση πώς αποκτήθηκαν αυτά τα εισοδήματα θα απαντήσουν σκληρή δουλειά, κληρονομιά, προίκα κλπ. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τα ελέγξει κανένας.

Ακόμη όμως και οι τιμιότεροι των τιμίων, μπορούν να αρνηθούν, πως αυτές οι περιουσίες δημιουργήθηκαν και επειδή μέσα από το αξίωμά τους, τη δημόσια θέση τους, εισέπραξαν φήμη, αναγνωρισιμότητα πελατεία και χρήματα;
Ο υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος, έχει σύμφωνα με το Πόθεν Έσχες που κατέθεσε στη Βουλή, καταθέσεις 3 εκατομμυρίων ευρώ. Δεν ξέρω αν ο Πρωθυπουργός θεώρησε τα εισοδήματά του ως καλή γνώση της Οικονομίας και γι’ αυτό τον τοποθέτησε υπουργό Οικονομίας. Δεν υπονοώ πως τα εισοδήματα του κυρίου Βενιζέλου δεν είναι αποτέλεσμα της δουλειάς του. Αντιθέτως. Αν και μπαίνει ένα θέμα αν ένας υπουργός με 3 εκατομμύρια, ακίνητη περιουσία και ομόλογα, θα πάρει ποτέ απόφαση ενάντια στα μεγάλα εισοδήματα; Ας πούμε όμως ότι θα το κάνει. Τα εισοδήματα όμως του κάθε κυρίου Βενιζέλου, του κάθε βουλευτή ακόμη, προέκυψαν από τη δουλειά του, η οποία με τη σειρά της προέκυψε (και απέφερε εισοδήματα) λόγω και της πολιτικής του θέσης. Δεν έχει σχέση αν αυτός ήταν τίμιος.

Ο πελάτης ο οποίος απευθυνόταν σε αυτόν είχε την ψευδαίσθηση ότι έτσι εξασφαλίζει προνομιακή μεταχείριση ως πελάτης Υπουργού. Επίσης η πολιτική θέση, εξασφάλιζε την αναγνωρισιμότητα και την διαφήμιση. Πρακτικά δηλαδή μέρος των εισοδημάτων, όσων συμμετείχαν τουλάχιστον στην πολιτική, ανήκει σε αυτή τη δημόσια εικόνα που εξασφάλιζε το κράτος.

Σήμερα ο Γιάννης Ραγκούσης, μιλώντας στον Νίκο Χατζηνικολάου, έκανε μια πρόταση που αναφέρεται σε αυτή ακριβώς τη «λειτουργία» της πολιτικής. Εν ολίγοις ο υπουργός Υποδομών ζήτησε το Κράτος να τα πάρει απ’ τους έχοντες και κατέχοντες στην πολιτική. Μια πρόταση που είναι και ρεαλιστική και δίκαιη. Ποιο δίκαιη εν πάσι περιπτώσει απ’ το να κλέβεις συντάξεις ηλικιωμένων. Το κράτος να φορολογήσει με 20% τα εισοδήματα όσων μετείχαν στην κρατική Διοίκηση από το 1974 ως σήμερα,και έχουν αποκτήσει περιουσίες που εμφανίζουν μεγάλη διαφορά απ’ την περιουσία τους πριν μπουν στην Διοίκηση του Κράτους. Ο Γιάννης Ραγκούσης δεν μπαίνει στην εξέταση του αν έκλεψαν ή όχι (πράγμα το οποίο είναι ευθύνη της Δικαιοσύνης άλλωστε) αλλά στο αν οφείλουν απ’ τη συμμετοχή τους στην Δημόσια Διοίκηση. Απ’ την προνομιακή θέση και εικόνα που εκ των πραγμάτων δημιούργησε αυτή. Ζητά δηλαδή να φορολογηθεί η υπεραξία της πολιτικής συμμετοχής που δημιουργήθηκε όχι μόνο στους πολιτικούς αλλά και στις οικογένειές τους

Υπάρχει κάποιος που θεωρεί την άποψη αυτή άδικη, παράλογη, μη εφικτή; Μάλλον όχι. Ας μην μιλάμε λοιπόν για μια ακόμη φορά γενικώς για τη Δημοκρατία που δεν έχει αδιέξοδα, και ας πάμε στη Δημοκρατία που βρίσκει το συγκεκριμένο δρόμο για να επιβιώσει πλέον. Στον κύριο Βενιζέλο βέβαια ανήκει η μεγάλη ευθύνη να αποδεχθεί την πρόταση Ραγκούση και να αποδώσει από τα (νόμιμα θεωρώ) έσοδά του πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ σε φόρους. Δεν θα φτωχύνει άλλωστε. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο, από τον υπουργό της.
Το κουτί της Πανδώρας - Κώστας Βαξεβάνης