Σκέψεις ενός δασκάλου για την κινητοποίηση στη Χαλκίδα

Δημήτρης Βεργάκης «Δεν είναι εύκολος δρόμος αλλά είναι ο ΜΟΝΟΣ δρόμος. 

Και είναι όμορφος γιατί είναι δίκαιος» Λοιπόν συνάδελφοι λίγα πράγματα για όποιον δεν πήρε είδηση τι ακριβώς έγινε στη Χαλκίδα.

Σφάλμα ! 

Δεν έχει καθοριστεί όνομα αρχείου. Σφάλμα ! Δεν έχε ι κα θορι στεί όνομ α αρχε ίου. Σφάλμα !

 Δεν έχει καθοριστεί όνομα αρχείου. Πήγα κι εγώ με άλλους συναδέλφους από τα σχολεία της Αθήνας για να δώσουμε έστω και με την απλή παρουσία μας κουράγιο στις δασκάλες και τους δασκάλους που τους στάλθηκαν τα ηλεκτρονικά μηνύματα για τα πειθαρχικά. 

Βρεθήκαμε σε μια κινητοποίηση με πολύ κόσμο (ακόμα και για τα δεδομένα της Αθήνας) αλλά δεν είναι το θέμα μόνο το πόσος κόσμος μα και το ποιος κόσμος. 

Γιατί μπορεί να μην ήταν εκεί ο Διευθυντής Εκπαίδευσης (βρείτε μου σύννεφο να πιαστώ) αλλά να σας πω ποιοι ήταν εκεί. 

Ήταν εκεί οι 25 νεοδιόριστοι (συγχωρέστε με αν δεν μεταφέρω τον ακριβή αριθμό) που διώκονται και που αντί για φοβισμένα βλέμματα, τουλάχιστον τα δικά μου μάτια έβλεπαν κεφάλια που στέκονται ψηλά και βλέμματα αποφασιστικά να δοθεί η μάχη. 

Ήταν εκεί τα σωματεία δασκάλων και καθηγητών της Εύβοιας, ήταν σωματεία εκπαιδευτικών από την Αθήνα, ήταν εκεί η Ομοσπονδία μας, ήταν εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας των συναδέλφων από το ΕΕΠ-ΕΒΠ, ήταν εκπρόσωποι από την ΑΔΕΔΥ, αλλά δεν ήταν μόνο εκπαιδευτικοί. 

Ήταν εκεί Ενώσεις και Σύλλογοι Γονέων από τα σχολεία της περιοχής όπως του Ειδικού Χαλκίδας που με δηλώσεις τους έλεγαν καθαρά «Κάτω τα χέρια από τους δασκάλους μας», ήταν εκεί το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας, οι εργαζόμενοι του Γενικού Νοσοκομείου Χαλκίδας, το συνδικάτο Τροφίμων Ποτών Ευβοίας, η Ένωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Χαλκίδας! 

Όλοι αυτοί, δηλαδή, που με τη σειρά τους λένε στους συναδέλφους τους στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα ότι οι απεργοί εκπαιδευτικοί έχουν δίκιο γιατί δίνουν τη μάχη για τα παιδιά μας! 

Όμορφες εικόνες δηλαδή αλληλεγγύης συνάδελφοι που πρέπει να τις κρατήσουμε σαν κόρη οφθαλμού και να δούμε πως θα τις πολλαπλασιάσουμε! 

Καμιά φορά αδικούμε τους εαυτούς μας όταν επιμένουμε στις δυσκολίες και τα προβλήματα που συναντάμε στην πάλη μας και δεν βλέπουμε τις δυνατότητες που μπορεί να μας προσφέρει ο συλλογικός αγώνας. Δυνατότητες που κανένα δικαστήριο δεν είναι σε θέση να εμποδίσει αλλά ούτε και να αντικαταστήσει. 

Δεν είναι εύκολος δρόμος αλλά είναι ο ΜΟΝΟΣ δρόμος. 

Και είναι όμορφος γιατί είναι δίκαιος.

Προχωράμε! *

Ο Δημήτρης Βεργάκης είναι δάσκαλος ειδικής αγωγής, αντιπρόεδρος στο ΣΕΠΕ «Αριστοτέλης»