Ένα έγκλημα προδιαγεγραμμένο, αποτέλεσμα μιας πολιτικής που προστατεύει και ενισχύει την κερδοφορία των λίγων σε βάρος της ζωής και των αναγκών των πολλών, του εργαζόμενου λαού.
Εμείς, οι εργαζόμενοι, πληρώνουμε συνεχώς βαρύ τίμημα, για να μη θιγεί η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Τον τελευταίο χρόνο, από τα συνολικά 160 εργοδοτικά εγκλήματα, ο κλάδος μας έχασε μέσα στους χώρους δουλειάς 23 συναδέλφους μας. Δύο νεκροί οικοδόμοι κάθε μήνα!
Θέλουν τη ζωή μας αναλώσιμη για να μην ανέβει το κόστος, να μην καθυστερήσουν τα χρονοδιαγράμματα των έργων. Κανένας έλεγχος, κανένα ουσιαστικό μέτρο προστασίας, δουλειά από το πρωί ως το βράδυ, για να πανηγυρίζουν οι κυβερνώντες ότι η οικονομία πάει καλά και βρίσκεται σε αναβαθμισμένη θέση, με βάση τις αξιολογήσεις των διεθνών οίκων.
Το μεροκάματο μας καλύπτει ολοένα και λιγότερες ανάγκες των οικογενειών μας, εξανεμίζεται στην είσοδο του σούπερ μάρκετ, στα τιμολόγια του ρεύματος, στη θέρμανση, στα φροντιστήρια των παιδιών μας.
Στην κρίση, άνεργοι ψάχναμε τρόπους να μπαλώσουμε τρύπες και να καλύψουμε τις ανάγκες των οικογενειών μας και τώρα, με τη δουλειά στο φουλ, πάλι το μεροκάματο δεν φτάνει να βγει ούτε ο μισός μήνας. Καθημερινά, δουλεύουμε με ξεχειλωμένα ωράρια και στο τέλος του μήνα βλέπουμε στην ασφαλιστική μας καρτέλα, στην καλύτερη περίπτωση, τα μισά ένσημα.
Διαχρονικά, το ίδιο έγκλημα. Να δουλεύουμε χρόνια στην οικοδομή και να φτάνουμε σε ηλικία για σύνταξη και να μην έχουμε τα ένσημα, γιατί μας έχουν κατακλέψει τα αφεντικά, γιατί ο ΕΦΚΑ βολεύεται να είμαστε στην ουσία σε καθεστώς μαύρης εργασίας και «κατόπιν εορτής» να εισπράττει τα «υπέρ αγνώστων» ένσημα, λέγοντάς μας, ότι από τη δική μας δουλειά δεν έχουμε να λάβουμε τίποτα.
Με το υπουργείο Εργασίας που δεν κηρύσσει υποχρεωτική την ΣΣΕ, ώστε να μπορούν οι εργοδότες και οι κατασκευαστές να λεηλατούν τον ιδρώτα και την ασφάλισή μας.
Να κάνουν το παιχνίδι τους βαφτίζοντας μεροκάματο και μισθό στην οικοδομή, αυτό που αποφασίζει «με το έτσι θέλω» η εκάστοτε κυβέρνηση και ο υπουργός Εργασίας.
Ο ένας να κόβει και ο άλλος να ράβει, ο επόμενος να συμπληρώνει τον προηγούμενο και η μια κυβέρνηση την άλλη.
Να προβάλλει αστείες δικαιολογίες ώστε να αποφύγει να δώσει απαντήσεις και λύσεις στα καυτά ζητήματα του κλάδου, για την εισφοροδιαφυγή, το ένσημο, την κλεμμένη ασφάλιση, την μαύρη εργασία σε μεγάλα έργα.
Η υπουργός Εργασίας επικαλείται φόρτο εργασίας και αδιαφορεί για το πως πληρώνεται ο οικοδόμος, αν ασφαλίζεται, αν έχει κάποιου είδους προστασία από την ακόρεστη δίψα των μεγαλοεργολάβων για εκμετάλλευση και παραβίαση ακόμη και των υφιστάμενων νόμων. Για την υπουργό Εργασίας και την κυβέρνηση αυτά είναι «ψιλά γράμματα».
Συνάδελφοι, η δικαιολογημένη αγανάκτησή μας
χρειάζεται να γίνει οργανωμένος αγώνας διεκδίκησης.
Τώρα, είναι ώρα μάχης! Να πάρουμε θέση δίπλα στα πανό και τις διεκδικήσεις των συνδικάτων και της Ομοσπονδίας μας, ενισχύοντας τον αγώνα για καλύτερα μεροκάματα, για ασφάλιση, για μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.
Η αναμονή, ο εφησυχασμός ότι «κάτι θα γίνει», χωρίς εμείς να παλέψουμε, είναι επιζήμια. Δεν χωράει καμία καθυστέρηση. Κάθε κενό, κάθε ταλάντευση, μας φέρνει μπροστά σε νέα προβλήματα και δυσκολίες.
Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ κάνει ακριβώς αυτό που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και η κυβέρνηση. Δίνει χρόνο αναμονής, «βούτυρο στο ψωμί» της κυβέρνησης, καλλιεργώντας αυταπάτες.
Συνάδελφοι, το δίκιο κερδίζεται με αγώνα και οργάνωση. Τώρα είναι η ώρα, να ενισχύσουμε την διεκδίκηση, να δυναμώσουμε την πάλη απέναντι σε όσα μας φέρνουν μπροστά σε δυσκολίες και προβλήματα.
Η απεργία είναι το όπλο μας, είναι το καθήκον που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας. Είναι το καθήκον να μην ξεχαστεί, να μη συγκαλυφθεί το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη, τα εγκλήματα στους χώρους δουλειάς.
Δεν περιμένουμε να μας σώσει κανένας από όλους αυτούς που ευθύνονται για όσα ζούμε.
Ό,τι ζημιώνει τη δική μας ζωή τροφοδοτεί τα κέρδη τους. «Ή οι ζωές μας ή τα κέρδη τους».
Εμείς οι πολλοί με τον αγώνα μας θα κάνουμε το δίκιο μας πραγματικότητα. Μαζί με τα παιδιά μας, που αγωνίζονται για να έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, δίπλα στους πατεράδες μας και τα αδέλφια μας αγρότες, που παλεύουν να μην ξεκληριστούν από τον τόπο τους.
Δίπλα ο ένας στον άλλον, που βιώνουμε τις συνέπειες της πολιτικής του «πάμε κι όπου βγει», της πολιτικής που βάζει στο εικονοστάσι τα κέρδη των λίγων και στο ανάθεμα τις ανάγκες των πολλών.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Φλεβάρης 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου