Τι συνέβη, και μετά τα εντυπωσιακά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία-αποχή από την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και στην 24ωρη απεργία της 11ης Οκτωβρίου, υπάρχει τεράστια αδράνεια από την Ομοσπονδία μας;
Πώς έγινε και φτάσαμε όμως σε αυτό το σημείο;
Οι συσχετισμοί δυνάμεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ είναι αποκαλυπτικοί: την πλειοψηφία κατέχουν παρατάξεις νυν κυβερνητικές (ΔΑΚΕ) ή τέως κυβερνητικές με βλέψεις να ξαναγίνουν «νυν» (ΣΥΝΕΚ), οπότε έδωσαν μεν κάποιον αγώνα για τα προσχήματα, όταν όμως το υπουργείο κατέφυγε στον αυταρχισμό, μέσω δικαστικών προσφυγών και αποφάσεων, δεν δίστασαν να σφυρίξουν, ομόθυμα, τη λήξη του αγώνα, δεν δίστασαν να ποδοπατήσουν αποφάσεις γενικών συνελεύσεων, απεργιακές κινητοποιήσεις, νομικές γνωμοδοτήσεις, δεσμεύσεις και επαναστατική ρητορική, για να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις. Από εκεί και πέρα, η απόλυτη σιωπή, η απουσία της ΟΛΜΕ σε όλο της το μεγαλείο…
Σε τοπικό επίπεδο, στην ΕΛΜΕ Εύβοιας, οι παρατάξεις ΔΑΚΕ και ΣΕΡΑ-ΣΥΝΕΚ πήραν «γραμμή» από τα κεντρικά και έπραξαν ακριβώς τα ίδια, όπως και στην ΟΛΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δύο παρατάξεις συμμάχησαν, ώστε να μην μπορεί να πάρει απόφαση η ΕΛΜΕ μας για στάσεις εργασίας, που θα κάλυπταν τους/τις συναδέλφους/ισσες, που πιέζονταν να μπουν στις ομάδες για την αυτοαξιολόγηση!
Ανύπαρκτοι/ες κατά τα άλλα στο συνδικαλιστικό γίγνεσθαι του νομού μας, εμφανίζονται μόνο όταν είναι να προωθήσουν την πολιτική των κομματικών τους οργάνων, όταν πρόκειται να καλλιεργήσουν πελατειακές σχέσεις από τα πόστα που έχουν καταλάβει στη διοίκηση ή απλά για να υπονομεύσουν οποιαδήποτε προσπάθεια διεκδίκησης από το σωματείο!!!
Σε ένα κρεσέντο συνδικαλιστικού αμοραλισμού δε δίστασαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους (!!!) για να μην παραβρεθούν στη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ την Τετάρτη 24.11.2021, στην οποία θα συζητιόταν το πολύ σοβαρό ζήτημα, που είχαν θέσει 36 ΕΛΜΕ προς της ΟΛΜΕ για νέα προκήρυξη απεργίας-αποχής από τις διαδικασίες αξιολόγησης, μετά το άδειασμα που οι ίδιες παρατάξεις επεφύλαξαν στον κλάδο. Δε δίστασαν να θέσουν θέμα απαρτίας της συνέλευσης, ενώ οι ίδιοι απουσίαζαν, περιφρονώντας κάθε έννοια συμμετοχικής διαδικασίας.
Κάπως έτσι απαξιώνεται ο συνδικαλισμός, ιδίως στα μάτια των νέων συναδέλφων, που άθελά τους μπορεί να τοποθετούν όλους/ες τους/τις συνδικαλιστές στο ίδιο κάδρο…
Δεν είμαστε όμως όλοι/ες ίδιοι/ες!
«Οι Καθηγητές-Καθηγήτριες Εν Δράσει», χωρίς να έχουμε κομματικό μηχανισμό, που να μας στηρίζει, χωρίς να παίρνουμε εντολές και να λογοδοτούμε σε κομματικά επιτελεία και μηχανισμούς, προσπαθήσαμε όλο αυτό το διάστημα, που ο κλάδος αγωνίζεται ενάντια στην αξιολόγηση-καρικατούρα και στη συρρίκνωση του Δημόσιου Σχολείου, να είμαστε μαχητικοί/ές αλλά και ενωτικοί/ές, γιατί πιστεύουμε πως όταν υπερασπιζόμαστε το Δημόσιο Σχολείο δεν πρέπει να μας χωρίζουν κομματικά ή προσωπικά συμφέροντα.
Όταν, το Υπουργείο αποφάσισε συγχωνεύσεις τμημάτων εν μέσω έξαρσης της πανδημίας και με τον χειμώνα προ των πυλών, οι Καθηγητές-Καθηγήτριες Εν Δράσει δώσαμε μεγάλο αγώνα δημοσιοποιώντας το πρόβλημα, κινητοποιώντας γονείς και εκπαιδευτικούς, απευθυνόμενοι σε φορείς για συμπαράσταση, την ώρα που ο προϊστάμενος εκπαιδευτικών θεμάτων, αντιπρόεδρος της ΕΛΜΕ και μέλος της ΣΕΡΑ, πίεζε τα σχολεία για τις συγχωνεύσεις.
Όταν το Υπουργείο μετά από δυο χρόνια τηλεκπαίδευσης και απομάκρυνσης, ουσιαστικά, των μαθητών από την ζωντανή εκπαιδευτική διαδικασία, τη συστηματική μελέτη, το κράτημα του μολυβιού, χωρίς να έχει κάνει καμιά αποτίμηση των επιπτώσεων στο γνωστικό επίπεδο και στον ψυχισμό των μαθητών/τριών, επιβάλλει την Τράπεζα Θεμάτων αυξημένης δυσκολίας -που ανεβοκατεβαίνουν στην πλατφόρμα του ΙΕΠ δυο και τρεις φορές-για την προαγωγή των μαθητών στα ΓΕΛ αλλά και στα πολύπαθα ΕΠΑΛ.
Όταν για αρκετά μαθήματα δεν υπάρχει ακόμη, μεσούσης της χρονιάς, στην Τράπεζα ούτε ένα θέμα.
Όταν το Υπουργείο αλλάζει το περιεχόμενο και τον τρόπο διδασκαλίας μαθημάτων μετά την έναρξη του σχολικού έτους χωρίς καμιά διευκρίνιση και ενημέρωση των εκπαιδευτικών, με τα ίδια παμπάλαια βιβλία και με τεράστιο όγκο ύλης.
Όταν υπάρχουν τμήματα με 30 μαθητές και μάλιστα σε μαθήματα προσανατολισμού.
Όταν το Υπουργείο επιμένει στη διατήρηση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής που θα αφήσει και φέτος χιλιάδες υποψηφίων εκτός ΑΕΙ. Όταν τα δημόσια ΙΕΚ, στα οποία το Υπουργείο προσπαθεί να στρέψει, για ευνόητους λόγους, το ενδιαφέρον γονιών και μαθητών/τριών, υπολειτουργούν χωρίς υποδομές, οικονομικούς πόρους και προσωπικό, όλοι/ες καταλαβαίνουμε πως το ενδιαφέρον του για τη δημόσια εκπαίδευση και η σπουδή του για «ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών» και αξιολόγηση του σχολείου, δεν είναι παρά κούφια λόγια και ότι το μόνο που μας απομένει είναι να αγωνιστούμε για να σώσουμε το σχολείο που έχουμε και να φτιάξουμε το σχολείο που οραματιζόμαστε.
Για αυτό πιστεύουμε πως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, αντίθετα, είναι μια παρακαταθήκη για να προχωρήσουμε.
Και πρέπει να προχωρήσουμε αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς.
Ο υγιής συνδικαλισμός ξεκινάει «από τα κάτω», από τα πρωτοβάθμια σωματεία, από τις ΕΛΜΕ.
Οι Καθηγητές-Καθηγήτριες Εν Δράσει το γνωρίζουμε αυτό πολύ καλά, γι’ αυτό όλα αυτά τα χρόνια, συμμετέχουμε ενεργά, σηκώνοντας μόνοι/ες το φόρτο εργασίας, που αυτό συνεπάγεται σε όλες τις γενικές συνελεύσεις, τις κινητοποιήσεις και τις δράσεις του σωματείου μας, συνδικαλιστικές, διεκδικητικές, πολιτιστικές, αλληλεγγύης…
Αλλά και μέσα στο ΔΣ της ΕΛΜΕ, προσπαθώντας να αντιπαλέψουμε τον εφησυχασμό, το βόλεμα, το φλερτ των άλλων παρατάξεων με τη διοίκηση, τη λογική πως «τίποτα δεν αλλάζει», και βέβαια ποτέ δεν συνδυάσαμε την συνεχή παρουσία μας στο ΔΣ με διοικητικές θέσεις και αξιώματα.
Η Ιστορία έχει δείξει πως ό,τι έχουμε πετύχει, το πετύχαμε επειδή αγωνιστήκαμε και επειδή ήμασταν πολλοί/ές!
Πρέπει όλοι/ες να συνειδητοποιήσουμε ότι καθένας και η καθεμία από εμάς είναι ένα κομμάτι του παζλ.
Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να αδιαφορούμε ή να αναθέτουμε σε άλλους/ες. Δεν έχουμε μέλλον, αν αφήνουμε άλλους να αποφασίζουν για μας.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται κύμα πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, τόσο λόγω των τεράστιων μισθολογικών περικοπών (περίπου 40% σε σχέση με πριν από μια δεκαετία), όσο και λόγω της εντατικοποίησης της εργασίας μας -φανερής με την αύξηση του ωραρίου και κρυφής με την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα. Κυρίως όμως, οι εκπαιδευτικοί αποχωρούν γιατί το σημερινό σχολείο στερείται οράματος, πνίγεται σε μια φροντιστηριακή διαδικασία με μοναδικό σκοπό την επιτυχία των μαθητών στις εξετάσεις ή ακόμη χειρότερα την παιδοφύλαξη.
Εμείς όμως, δεν θα αλλάξουμε επάγγελμα. Θα αλλάξουμε και πάλι το επάγγελμα.
Είναι λοιπόν απαραίτητο στις εκλογές να δώσουμε όλοι/ες το παρόν με έναν και μόνο γνώμονα:
Να ακουστεί ειλικρινά η φωνή του κλάδου, η φωνή του καθενός και της καθεμίας από εμάς. Να μην τους επιτρέψουμε να διαλύσουν τα σωματεία μας!
Καθηγητές-Καθηγήτριες Εν Δράσει
Δεκέμβριος 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου