Άρθρο του πολιτικού επιστήμονα Γιάννη Μανώλη και του Λέκτορα Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Αγ. Ανδρέα, Σκωτία Βασίλη Παϊπάη στο capital.gr
Τα τελευταία 7 χρόνια η ελληνική κρίση μοιάζει με ένα εφιάλτη δίχως τέλος. Διαδοχικές μνημονιακές και δήθεν αντιμνημονιακές κυβερνήσεις έχουν υποσχεθεί επανειλημμένως έξοδο από την κρίση επενδύοντας σε σειρά από κακόγουστα επικοινωνιακά success stories άνευ ουσίας και αντικρίσματος.
Το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο στο σύνολό του απεδείχθη ανίκανο, όχι μόνο να εφαρμόσει εκείνες τις πολιτικές που θα οδηγούσαν στην αναδιάρθρωση της χώρας, αλλά ακόμα και να καταλήξει σε ένα κοινό αφήγημα για τα βαθύτερα αίτια της μακροχρόνιας ελληνικής κακοδαιμονίας.
Διαδοχικές κυβερνήσεις προτίμησαν να εστιάσουν στην προστασία του σκληρού πυρήνα του ελληνικού παρασιτισμού, μειώνοντας μισθούς και συντάξεις, επιβάλλοντας σκληρή και ατελέσφορη λιτότητα προκειμένου να αποφύγουν επώδυνες μεταρρυθμίσεις που θα απελευθέρωναν τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.
Κινητοποιώντας τεχνικές εξαπάτησης και επιστρατεύοντας παραπειστικά ψευδοδιλήμματα (μνημόνιο-αντιμνημόνιο) έσπειραν το διχασμό στο λαϊκό σώμα και εξανάγκασαν τα δυναμικότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας σε φυγή από την χώρα με μοναδικό στόχο την πολιτική επιβίωση της εγχώριας κρατικοδίαιτης διαπλοκής που διαπερνά τους ισχύοντες κομματικούς μηχανισμούς.
Η σταδιακή διάβρωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια δεν υπήρξε κατά βάση προϊόν κακών διεθνών συγκυριών, αλλά μάλλον απότοκο της συστηματικής αδυναμίας του εγχώριου πολιτικού συστήματος να αντισταθεί στη γοητεία του λαϊκισμού, της συναλλαγής και των τυφλών ιδεολογικών αγκυλώσεων.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες με τη σειρά τους επιδόθηκαν σε ένα ασφυκτικό εναγκαλισμό με τις κυβερνώσες κρατικοδίαιτες επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ που παρήγαγε το εξάμβλωμα που αποκαλούμαι σήμερα βαθύ πελατειακό κράτος σε βάρος του λαού και του τόπου.
Είναι πλέον πασιφανές ότι και το τρίτο κατά σειρά Μνημόνιο που υπεγράφη από την πρώην αντιμνημονιακή Αριστερά είναι καταδικασμένο σε αποτυχία, όχι γιατί οι κακομαθημένοι Έλληνες είναι πολιτιστικά ανεπίδεκτοι ‘μεταρρυθμίσεως’ ή απρόθυμοι να υποστούν θυσίες, αλλά γιατί φαίνεται ότι προκρίνει τις ίδιες αποτυχημένες πολιτικές που στοχεύουν στην απομύζηση των αδύναμων και μεσαίων στρωμάτων, την διάσωση του προσοδοθηρικού κρατισμού και την διαιώνιση του στρεβλού κομματικού συντεχνιασμού.
Καμία πολιτική βούληση δεν διαφαίνεται για το ξήλωμα των πελατειακών δομών, την ανεξαρτητοποίηση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, την επανοικοδόμηση κράτους δικαίου και την παραδειγματική τιμωρία των χρυσοκάνθαρων της διαφθοράς και της μίζας, ή μάλλον, ακόμα και αν όλα αυτά περιλαμβάνονται στις νέες εξαγγελίες, δεν γίνονται πλέον πιστευτές από κανένα.
Καθίσταται λοιπόν φανερό τοις πάσι ότι το πρόβλημα της χώρας και αυτό που κυρίως τροφοδοτεί την αγανάκτηση του κόσμου είναι το έλλειμμα αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου και αυτή η πολιτική ασθένεια δεν θεραπεύεται με ευχολόγια και κούφιες υποσχέσεις.
Πώς είναι δυνατόν η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και η αντιπαραγωγική δομή του κράτους να αντιμετωπιστούν από ένα περιδεές πολιτικό προσωπικό που ευθύνεται για την γένεση και αναπαραγωγή αυτών των φαινομένων και δεν εμπνέει εμπιστοσύνη; Πως γίνεται, με άλλα λόγια, αυτοί που κοιμήθηκαν φαύλοι να ξυπνήσουν μεταρρυθμιστές; Απλώς παραβιάζει την κοινή λογική.
Λίγοι πλέον αμφισβητούν την ως άνω διάγνωση της κατάστασης ακόμα και αν η δυσπιστία και ο φόβος εμποδίζουν ακόμα την διάλυση και των τελευταίων ψευδαισθήσεων. Επιπλέον, πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι εξαιτίας της εντέχνως καλλιεργούμενης σύγχυσης, καθώς και της τεχνητής πόλωσης, αδυνατούν να εντοπίσουν το μίτο της διεξόδου απο την κρίση.
Ίσως δικαιολογημένα, καθώς σε καιρούς αμφισβήτησης των υφιστάμενων πολιτικών επιλογών η κοινή λογική μοιάζει να υποδεικνύει το αδιανόητο, δηλαδή την απόρριψη του προαποφασισμένου πλαισίου λύσεων και την ανανοηματοδότηση της δημοκρατικής διαδικασίας μέσα από τον ριζικό μετασχηματισμό του πολιτικού σκηνικού.
Αυτό μπορεί και πρέπει να είναι το μήνυμα της κινητοποίησης της 15ης Ιουνίου, εφόσον παραμείνει ακομμάτιστη και μη ποδηγετούμενη, παρόλη την πανσπερμία και μερικές φορές αντιφατικότητα των αιτημάτων που, σε τέτοιου είδους πολιτικά "συμβάντα", τείνουν να είναι αναπόσπαστο μέρος της αυθεντικότητας τους.
Αυτό, πάντως, που κυρίως τρομάζει τις κομματικές καμαρίλες και τις μιντιακές ουρές τους, που έχουν αποδυθεί σε ένα πόλεμο κατασυκοφάντησης και αποδόμησης της κινητοποίησης, είναι ο ακηδεμόνευτος χαρακτήρας της, για αυτό και η ενόχληση είναι διακομματική.
Είναι αναμενόμενο η έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης εκτός παραδεδεγμένων πλαισίων αλλά και οι όποιες μορφές αμεσοδημοκρατικής πολιτικής ενεργοποίησης του πλήθους να λοιδορούνται από μεγάλη μερίδα δήθεν ‘υπεύθυνων’ ΜΜΕ ως εκδηλώσεις εξωθεσμικής ανευθυνότητας και μηδενισμού.
Οι κρίσεις αυτές εντάσσονται ακριβώς στην αδυναμία των καθεστωτικών δομών να φανταστούν εναλλακτικές μορφές λαϊκής αντίδρασης στην αποκλειστική οικειοποίηση της δημοκρατικής νομιμοποίησης από ένα πολιτικό σύστημα που αρνείται να αποδεχθεί ότι είναι μέρος και όχι η λύση του προβλήματος.
Είναι, τέλος, αστείο, έως βαθύτατα ενοχλητικό, να εκτοξεύουν επικρίσεις αντιθεσμικότητας κομματικοί μηχανισμοί που έχουν μετατρέψει τους θεσμούς σε υποπόδιο των ποδών τους και το Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο. Σε μια χώρα που τα τελευταία 7 χρόνια κυβερνάται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, η άμεση λαϊκή διαμαρτυρία και κινητοποίηση είναι συνταγματικό καθήκον αλλά και ένδειξη ότι όσοι επιμένουν να αισθάνονται ακόμα πολίτες και όχι δουλοπάροικοι αρνούνται να υποστούν λοβοτομή.
Ο Ιωάννης Μανώλης είναι πολιτικός επιστήμονας
Ο Βασίλειος Παϊπάης είναι Λέκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Αγ. Ανδρέα, Σκωτία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου