Η είδηση ότι η κυβέρνηση προχωράει σε νομοθετική ρύθμιση για ειδικές εξετάσεις στις οποίες θα υποβάλλονται όσοι δημόσιοι υπάλληλοι κατέχουν πλαστούς τίτλους σπουδών αποδεικνύει την αποτυχία της Ελληνικής Διοίκησης.
Ο παραλογισμός της συγκεκριμένης πρόθεσης αναπαράγει –με τον πλέον ντροπιαστικό τρόπο- τις παθογένειες που οδήγησαν στη χρεοκοπία. Χρεοκοπία πρωτίστως θεσμική και ηθική και δευτερευόντως οικονομική.
Η θεσμική χρεοκοπία έγκειται στην αναξιοπιστία του συστήματος: αφενός, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της Διοίκησης αδυνατούν να διασφαλίσουν εκ των προτέρων το αδιάβλητο των διαδικασιών πρόσληψης στο δημόσιο, καθώς 2.500 περίπου προσλήφθηκαν στον κρατικό μηχανισμό με άνομο τρόπο εις βάρος άλλων διαγωνιζομένων και, αφετέρου, η νομοθετική εξουσία έρχεται εκ των υστέρων να νομιμοποιήσει αυτήν την ανομία.
Η ηθική χρεοκοπία εδράζεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση όχι απλά δεν ντρέπεται για αυτήν την κατάντια, αλλά την διαφημίζει κιόλας. Δεν είναι μόνο η ανηθικότητα αυτής καθαυτής της απόφασης που εγείρει ερωτήματα, αλλά περισσότερο το γεγονός ότι εκπαιδεύει τους πολίτες στην ατιμία.
Όταν λοιπόν η κοινωνία διαπιστώνει ότι «έτσι γίνονται τα πράγματα στην Ελλάδα» αίρει την εμπιστοσύνη της στους θεσμούς και επιδιώκει να βρει πλάγιους τρόπους για να επιβιώσει. Οι κανόνες ως απαραίτητο εργαλείο εύρυθμης λειτουργίας μιας κοινωνίας δεν γίνονται σεβαστοί, καθώς οι κυβερνώντες πρώτοι τους αθετούν.
Η κυβερνητική απόφαση διαμορφώνει θεσμικό πλαίσιο αναξιόπιστο, ηθικά κατάπτυστο και εντέλει αναποτελεσματικό. Αναξιόπιστο διότι όσοι με παράνομες ενέργειες έγιναν κρατικοί λειτουργοί, θα συνεχίσουν –εφόσον δεν τιμωρούνται- να πορεύονται δίχως κανόνες και να παρανομούν για να αυξήσουν την ατομική τους ευημερία. Ανήθικο γιατί επιβραβεύεται αντί να τιμωρείται η παρανομία, την ίδια στιγμή που η ανεργία είναι κοντά στο 30%, οι ελληνικές επιχειρήσεις κλείνουν ή μεταναστεύουν γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις παράλογες απαιτήσεις της κυβέρνησης και περισσότεροι από 1 εκατομμύριο συμπολίτες μας με κανονικά πτυχία και προσόντα έχουν φύγει για το εξωτερικό.
Σε τελική ανάλυση είναι και αναποτελεσματικό, καθώς με αυτόν τον τρόπο ούτε η Διοίκηση εκσυγχρονίζεται ούτε οι πολίτες απολαμβάνουν την ανταποδοτικότητα από τους εξωφρενικούς φόρους που πληρώνουν για τη συντήρηση αυτού του κράτους παρωδία.
Η συντήρηση των παραπάνω συμπεριφορών και πρακτικών αξιώνει αύξηση των δημόσιων εσόδων μέσω της φορολογίας. Η εναλλακτική προϋποθέτει ρήξη και μεταρρυθμίσεις. Καλούμαστε λοιπόν να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε να εκσυγχρονίσουμε τη Διοίκηση προκειμένου να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες με λιγότερους πόρους είτε να αυξήσουμε την φορολογία για να διατηρήσουμε μια στρεβλή κατάσταση.
Η κυβέρνηση δείχνει με τις αποφάσεις της να έχει διαλέξει την δεύτερη επιλογή. Φορολογεί πλούτο που δεν έχει παραχθεί, ανεβάζει τον ΦΠΑ στο 24% και αυξάνει τον ΕΝΦΙΑ, μόνο και μόνο για να παρέχει προνόμια στους πραιτοριανούς του καθεστώτος που οικοδομεί.
Σύντομα όμως θα διαπιστώσει ότι ουκ εν λάβοις εκ του μη έχοντος. Και τότε αυτή η φαρσοκωμωδία της αριστερής διακυβέρνησης θα γίνει παρελθόν.
Γιάννης Μανώλης
Πολιτικός Επιστήμονας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου