Η αμετάκλητη φυλακή της ευρωζώνης

Ο μύθος της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, η παγίδα του ευρώ, η φυλακή της Ευρωζώνης, στην οποία δεν είναι εγκλωβισμένη μόνο η πατρίδα μας, καθώς επίσης οι εναλλακτικές δυνατότητες – χωρίς την πρόκληση τρομακτικών ζημιών

«Ο παραιτηθείς πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν εκβιάσθηκε να δώσει «γη και ύδωρ» στους δανειστές της χώρας – όπως θέλουν να πιστεύουν οι θαυμαστές του, αδιαφορώντας για την αλήθεια. Απλά δεν τόλμησε να ολοκληρώσει το πολιτικό βήμα, τιμώντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – ενώ έκανε το τεράστιο λάθος να αναιρέσει πρόωρα (20.02.15) την απαίτηση διαγραφής μέρους του χρέους.

Ως εκ τούτου, δεν είναι υπεύθυνοι για την αποτυχία του οι Ευρωπαίοι δανειστές, ούτε καν ο κ. Σόιμπλε – αφού είναι αυτονόητη η υπεράσπιση των συμφερόντων των χωρών  τους εκ μέρους τους.

Υπεύθυνος είναι αποκλειστικά ο ίδιος, αφού είχε πάρει την εντολή της ρήξης από τους Έλληνες, μέσω του δημοψηφίσματος που αυτός αποφάσισε – με την συντριπτική πλειοψηφία να τοποθετείται υπέρ του «ΟΧΙ».

Ανεξάρτητα όμως από το εάν είχε δίκιο ή όχι, η Ελλάδα έχασε τη δυνατότητα της βιώσιμης στάσης πληρωμών (χρεοκοπία) το 2010, όταν ήταν εκτεθειμένες οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες στο δανεισμό της – το αργότερο το 2011, πριν το PSI, όταν μπορούσε να μετατρέψει το δημόσιο χρέος της σε δραχμές, δεν είχε υποθηκεύσει την κρατική της περιουσία, ενώ δεν είχαν χρεοκοπήσει οι τράπεζες της. Οι εποχές αυτές έχουν πλέον παρέλθει ανεπιστρεπτί».

Ανάλυση

Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο καθοδικός σπειροειδής κύκλος της ύφεσης, στον οποίο έχει από καιρό βυθιστεί, το «σπιράλ του θανάτου» – αρχικά λόγω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και στη συνέχεια επειδή της επιβλήθηκε η πολιτική λιτότητας από την Τρόικα (μνημόνια). Προηγήθηκε βέβαια η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της από τις αγορές – με ένοχο τη δυσφήμιση της, καθώς επίσης την κακή διαχείριση της κρίσης από την τότε κυβέρνηση.

Το είδος αυτό της ύφεσης, γνωστό ως «ο κύκλος του διαβόλου», μειώνει δραματικά τα έσοδα του δημοσίου και αυξάνει τις δαπάνες του – επειδή περιορίζει το τζίρο και τα κέρδη των επιχειρήσεων, οδηγεί τις πλέον αδύναμες στη χρεοκοπία, ενώ αυξάνει γεωμετρικά την ανεργία. Ο μοναδικός τρόπος δε για να καταπολεμηθεί είναι η λήψη «ισοδύναμων αναπτυξιακών μέτρων» – σε καμία περίπτωση η υιοθέτηση των γνωστών μνημονίων, τα οποία επιδεινώνουν αντί να θεραπεύουν τη μεγάλη αυτή ασθένεια.

Ορισμένοι βέβαια ισχυρίζονται πως με τη σωστή εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας μπορεί η χώρα να εξέλθει από την κρίση – χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την άνοδο του πραγματικού ρυθμού ανάπτυξης στο τρίτο τρίμηνο του 2014 (0,7%) ή/και την πρόσφατη στο δεύτερο τρίμηνο του 2015 (0,9% κατά την ΕΛΣΤΑΤ, όταν στη Γερμανία ήταν μόλις 0,4%). Σε μία ταραχώδη δηλαδή εποχή, όπου οι διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη δεν εξελίσσονταν θετικά, συζητούταν η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη, ενώ οι Έλληνες απέσυραν μαζικά τα χρήματα τους από τις τράπεζες – με την απαισιοδοξία να βασιλεύει παντού!

Όπως έχουμε όμως αναφέρει στο παρελθόν (2014), η άνοδος του ρυθμού ανάπτυξης ήταν ουτοπική, ψευδαισθησιακή, αφού οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στον αποπληθωρισμό – στον αρνητικό πληθωρισμό δηλαδή, στον οποίο η ελληνική οικονομία είναι βυθισμένη από τις αρχές της Άνοιξης του 2013.

Ειδικότερα, στις στατιστικές προσμετρείται πάντοτε ο πραγματικός ρυθμός ανάπτυξης – αυτός που προκύπτει από τον ονομαστικό, εάν αφαιρέσουμε τον πληθωρισμό ή εάν προσθέσουμε τον αποπληθωρισμό. Η εξίσωση δε που χρησιμοποιείται είναι η εξής:

.

Πραγματικός ρυθμός ανάπτυξης (ΑΕΠ) = Ονομαστικός ρυθμός ανάπτυξης – ρυθμός ανάπτυξης του συνολικού επιπέδου των Τιμών (ποσοστό πληθωρισμού)

Στα πλαίσια αυτά, εάν μία οικονομία έχει μηδενικό ρυθμό ονομαστικής ανάπτυξης, όταν δεν αυξάνεται δηλαδή καθόλου το ΑΕΠ, ενώ ο αποπληθωρισμός (μείωση των τιμών) είναι της τάξης του -2%, τότε η πραγματική αύξηση του ΑΕΠ υπολογίζεται στο 2% (ΑΕΠ = 0 – [-2] = +2). 

Αυτό συνέβη πιθανότατα τόσο το 2014, όσο και πρόσφατα, αφού η ελληνική οικονομία χαρακτηρίζεται από έναν συνεχή αποπληθωρισμό – ο οποίος, για να εμφανισθεί πραγματική αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,9%, θα πρέπει να ήταν αρκετά αρνητικός.

Με απλά λόγια, η πραγματική αύξηση του ΑΕΠ της Ελλάδας το δεύτερο τρίμηνο κατά 0,9% (0,8% κατά τη Eurostat), δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα «στατιστικό συμβάν» – το οποίο προήλθε από ένα πρακτικά αναλλοίωτο ή μειωμένο ΑΕΠ, απέναντι στο όποιο μειώθηκε το συνολικό επίπεδο των τιμών στη χώρα, λόγω του αποπληθωρισμού που συνεχίζει να τη χαρακτηρίζει

Περαιτέρω, είναι προφανές πως η στατιστική αυτή άνοδος του ΑΕΠ δεν ήταν το αποτέλεσμα της αύξησης της ζήτησης – η οποία θα προκαλούσε τη διενέργεια επενδύσεων, οπότε την κλιμάκωση των θέσεων εργασίας. Αντίθετα, περιορίζει ακόμη περισσότερο τις επενδύσεις, λόγω της μείωσης των τιμών και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων – οπότε αυξάνει ακόμη περισσότερο την ανεργία, αφού οι εταιρείες μειώνουν το προσωπικό τους για να ανταπεξέλθουν.

Εάν συνεχίσει λοιπόν η Ελλάδα τον ίδιο δρόμο της πολιτικής λιτότητας (μνημόνια) και των «ισοδύναμων υφεσιακών μέτρων», είτε με το αριστερό μίγμα (90% αύξηση των φόρων – 10% μείωση των δαπανών), είτε με το δεξιό (90% μείωση των δαπανών – 10% αύξηση των φόρων), όπου με δαπάνες δεν εννοούμε φυσικά τις όποιες σπατάλες του δημοσίου που προφανώς οφείλουν να μηδενισθούν, τότε θα παραμείνει στον κύκλο του διαβόλου – οι τιμές των παγίων θα συνεχίσουν να είναι πτωτικές, τα έσοδα του δημοσίου επίσης, ενώ οι χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων θα διευρύνονται, παράλληλα με την αύξηση της ανεργίας.

Ως εκ τούτου, κάποια στιγμή η Ελλάδα θα οδηγηθεί εκτός της Ευρωζώνης, αφού προηγουμένως λεηλατηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία της – επειδή είναι αδύνατον να ευρίσκεται στο διηνεκές «στον ορό» των εταίρων της, να δανείζεται δηλαδή συνεχώς από αυτούς.

Πρόκειται φυσικά για ένα τρομακτικό μεν, αλλά απολύτως ρεαλιστικό σενάριο, το οποίο πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο – με την έννοια πως είτε εξασφαλίζεται σήμερα το μέλλον της χώρας, είτε εξέρχεται σήμερα από τη  νομισματική ένωση, με κάθε κόστος, πριν είναι ακόμη πολύ αργά.

Ισοδύναμα αναπτυξιακά μέτρα

Όταν η κυβέρνηση μίας χώρας αντικαθιστά ένα υφεσιακό μέτρο όπως, για παράδειγμα, την αύξηση του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, με την αντίστοιχη άνοδο του ΦΠΑ στο κρέας (ισοδύναμα), τότε δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στην οικονομία – απλά διαιωνίζει το πρόβλημα, επιλέγοντας ίσως ποιά ομάδα του πληθυσμού θα επιβαρύνει λιγότερο (μοιράζει ουσιαστικά τη φτώχεια, αντί να δημιουργεί πλούτο).     

Η μοναδική διέξοδος της πατρίδας μας λοιπόν, η οποία έχει πολλούς λόγους να παραμείνει στο ευρώ, είναι η υιοθέτηση πραγματικών ισοδύναμων μέτρων – αυτών δηλαδή που θα αυξήσουν το ΑΕΠ και τα έσοδα του δημοσίου, μειώνοντας τις δαπάνες του από την ανεργία κλπ. 

Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν άλλωστε να εξοικονομηθούν τα χρήματα που της λείπουν, χωρίς να συνεχίσει να καταστρέφεται η οικονομία της.

Για παράδειγμα, τα δέκα ή περισσότερα δις € που είμαστε υποχρεωμένοι να εξοικονομήσουμε, μεταξύ άλλων λόγω της υπογραφής του τρίτου μνημονίου, θα μπορούσαν να προέλθουν από την αύξηση του ΑΕΠ κατά περίπου 20 δις € – γεγονός που σημαίνει πως σήμερα είναι πλέον σημαντικότερη η απαίτηση διενέργειας επενδύσεων στην Ελλάδα εκ μέρους της Ευρώπης, καθώς επίσης του δημοσίου της, από τη διαγραφή χρέους (χωρίς να θεωρούμε πως δεν χρειάζεται η διαγραφή, αφού το χρέος της Ελλάδας είναι απολύτως μη βιώσιμο).

Ειδικότερα, από το γράφημα που ακολουθεί διαπιστώνεται πως το πραγματικό ΑΕΠ της χώρας (πράσινη καμπύλη, αριστερή στήλη) είναι περίπου στα ίδια επίπεδα με το 2000, ενώ το ονομαστικό (μπλε γραμμή, αριστερή) είναι υψηλότερο. Εν τούτοις, η μετρούμενη ανεργία (κόκκινη καμπύλη, δεξιά στήλη) είναι διπλάσια σε σχέση με το 2000 – στο 25% περίπου.

Είναι δε χαμηλότερη από το ζενίθ του 2013, αλλά όχι επειδή η οικονομία μας είναι σε καλύτερη κατάσταση – αφού η αιτία είναι αφενός μεν οι μακροπρόθεσμα άεργοι που από ένα σημείο και μετά δεν καταγράφονται, αφετέρου η μετανάστευση, η οποία μειώνει το υφιστάμενο εργατικό δυναμικό.

Ως εκ τούτου, η επίλυση του προβλήματος απαιτεί πολύ μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ, η οποία δεν πρόκειται ποτέ να προέλθει από τα μνημόνια – αλλά αποκλειστικά και μόνο από την αναβίωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, μέσω της διεξαγωγής μεγάλων επενδύσεων, καθώς επίσης με τη βοήθεια του ανοίγματος των αγορών της Ευρώπης στα ελληνικά προϊόντα (για τις ιδιωτικοποιήσεις ισχύουν άλλα πράγματα, ενώ έχουμε αναφερθεί εκτενώς στο παρελθόν).

Κάτι τέτοιο προϋποθέτει όμως το τέλος της πολιτικής λιτότητας και στις άλλες χώρες, την επικέντρωση της νομισματικής ένωσης στην αύξηση της εσωτερικής της ζήτησης, καθώς επίσης μία κατάλληλη νομισματική πολιτική εκ μέρους της ΕΚΤ – χωρίς την οποία η Ευρωζώνη κινδυνεύει άλλωστε να βυθιστεί στον αποπληθωρισμό

Η παγίδα του ευρώ 

Επειδή τοποθετούμαστε ανέκαθεν υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, θεωρώντας όμως πως η χώρα μας δεν έπρεπε να υιοθετήσει αρχικά το ευρώ, ότι στη συνέχεια δεν έκανε τίποτα για να προστατευθεί από τα μειονεκτήματα του (άρθρο), ενώ σήμερα είναι πλέον ασυγχώρητα εγκλωβισμένη (ανάλυση), ίσως πιστεύουν κάποιοι πως είμαστε φανατικοί οπαδοί του – παρά το ότι έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στους εκβιασμούς της ΕΚΤ, καθώς επίσης στον επαίσχυντο ρόλο της σε συνεργασία με τη Γερμανία, στο βρώμικο μυστικό της όπως το αποκαλέσαμε (ανάλυση).

Ως εκ τούτου, είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε πως η άποψη μας για την Ευρωζώνη δεν είναι διαφορετική, από αυτή πολλών άλλων όπως, για παράδειγμα, του κ. Alb. Reiterer – σύμφωνα με τον οποίο «τόσο το ευρώ, όσο και η νομισματική ένωση, σχεδιάσθηκαν ως ένας αυτοματισμός μίας άκρατης νεοφιλελεύθερης δομής κέντρου και περιφέρειας της Ευρώπης« (σενάριο).

Η ένωση αυτή είχε σκοπό να κάνει περιττές τις συνεχείς πολιτικές επεμβάσεις στα κράτη, προς όφελος της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας – να μην επιτρέπει πλέον τις υποτιμήσεις των νομισμάτων, με στόχο την δικαιότερη αναδιανομή των εισοδημάτων ή τις αυξήσεις των μισθών των εργαζομένων, ανάλογα με την αύξηση της παραγωγικότητας τους.

Στη θέση δε των νομισματικών υποτιμήσεων τοποθετήθηκε η «εσωτερική υποτίμηση» – μέσω της οποίας μειώνονται ονομαστικά τα εισοδήματα των χαμηλότερων τάξεων ή των φτωχότερων κρατών, χωρίς να επηρεάζονται τα ανώτατα ή οι πλουσιότερες χώρες, οι οποίες διατηρούν επί πλέον το «νόμισμα» τους διεθνώς τεχνητά υποτιμημένο (ανταγωνιστικότητα).

Σε κάθε περίπτωση, μία νομισματική ένωση καθιστά αυτόματα αδύνατη την αυτόνομη συναλλαγματική πολιτική – η οποία θα επέτρεπε ίσως την αντικατάσταση του νεοφιλελευθερισμού, από άλλου είδους οικονομικά συστήματα. Προφανώς δε, σε μία τέτοια ένωση υπερισχύουν οι Συμβάσεις της Δημοκρατίας – όπως τεκμηριώθηκε στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά το «καταργηθέν» ουσιαστικά δημοψήφισμα.

Η ειρωνεία βέβαια στην ιστορία του ευρώ είναι το ότι, η Γερμανία έπρεπε να εκβιαστεί για να το υιοθετήσει – αφού ο Γάλλος πρόεδρος έθεσε τότε (τέλη της δεκαετίας του 1980) το δίλημμα στο Γερμανό καγκελάριο, σύμφωνα με το οποίο είτε θα συμφωνούσε με το ευρώ και την ένωση της Γερμανίας, είτε δεν θα συνέβαινε τίποτα από τα δύο.

Παρά το ότι δε η Γερμανία δίσταζε να εγκαταλείψει το μάρκο για δογματικούς λόγους, καθώς επίσης επειδή δεν εμπιστευόταν τα υπόλοιπα κράτη, τελικά αναγκάσθηκε να το κάνει – τοποθετώντας την ένωση της στην κορυφή των προτεραιοτήτων της. Στη συνέχεια βέβαια, ιδιαίτερα με την πολιτική της «Ατζέντα 2010» (η οποία ψηφίστηκε και ξεκίνησε το 2000), έκανε ότι μπορούσε για να εκμεταλλευθεί τους εταίρους της – κάτι που τελικά πέτυχε το 2009, με τη βοήθεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης, της Ελλάδας και της πολιτικής λιτότητας.

Η αμετάκλητη φυλακή   

Περαιτέρω, όλα τα υπόλοιπα κράτη ήθελαν να ανήκουν στο ευρώ, να είναι Ευρωπαίοι, με αποτέλεσμα να υπερισχύσει τελικά ο συμβολισμός αντί η οικονομική λογική – σύμφωνα με την οποία η τραπεζική, η δημοσιονομική, καθώς επίσης η πολιτική ένωση μίας περιοχής, προηγείται της νομισματικής. Φυσικά οι ισχυροί εκμεταλλεύτηκαν αμέσως το αναπάντεχο δώρο που τους έκαναν οι φτωχότεροι, δημιουργώντας μία ένωση που υπηρετούσε απόλυτα τα συμφέροντα τους εις βάρος των αδύναμων.

Χωρίς να επεκταθούμε σε παραπάνω λεπτομέρειες, με διάφορους τρόπους το ευρώ μετατράπηκε σε φυλακή – αφού η είσοδος στην Ευρωζώνη προετοιμάσθηκε για πάρα πολλά χρόνια, ενώ η έξοδος είναι ουσιαστικά αμετάκλητη. Ακόμη δε και να επιτευχθεί, είναι αδύνατη χωρίς την πρόκληση τεράστιων ζημιών στη χώρα που την επιλέγει – κυρίως επειδή η Ευρώπη, η Γερμανία πλέον, σε συνεργασία με την ΕΚΤ, δεν πρόκειται να επιτρέψουν ποτέ την επιτυχία ενός κράτους που αποφασίζει να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα.

Η μέθοδος τους τώρα είναι πάρα πολύ απλή: στραγγαλίζουν τη χώρα, κλείνοντας τις τράπεζες της και αποκόπτοντας την πρόσβαση της στα μετρητά χρήματα – τα οποία είναι ένας απαραίτητος, στρατηγικός «πόρος» σε εποχές κρίσης, εάν το κράτος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από αλλού (από τις ελεύθερες αγορές, από άλλα κράτη κλπ.). Αυτό ακριβώς συνέβη στην Κύπρο και στην Ελλάδα – επίσης στην Ιρλανδία στο παρελθόν, η οποία συνθηκολόγησε αμέσως, αναλαμβάνοντας τα χρέη των τραπεζών της (ανάλυση).

Όσον αφορά τώρα την ισχυρότερη χώρα της Ευρωζώνης, τη Γερμανία, καθώς επίσης τις υπόλοιπες πλεονασματικές (Ολλανδία κλπ.), έχουν πλέον κατανοήσει πως το ευρώ είναι ένα «δώρο εξ ουρανού» για την εξαγωγική βιομηχανία τους – αφού όταν μειώνεται η ισοτιμία του, αυξάνονται οι εξαγωγές τους διεθνώς, ενώ όταν αυξάνεται λειτουργεί ως πίεση για τις μειώσεις των μισθών των εργαζομένων τους, καθιστώντας ταυτόχρονα τις εισαγωγές, ειδικά την ενέργεια και τις πρώτες ύλες, φθηνότερες.

Όσον αφορά δε τις ασθενέστερες χώρες, είναι πλέον παγιδευμένες – ειδικά οι υπερχρεωμένες, όπως η Ελλάδα, αφού έχουν συνειδητοποιήσει πως η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν αρκεί για να λύσουν τα προβλήματα τους, παρά το ότι δεν λύνονται εντός της Ευρωζώνης (εάν δεν αλλάξει ριζικά η δομή της).

Ειδικότερα, η έξοδος των αδύναμων, υπερχρεωμένων κρατών θα έπρεπε να συνοδεύεται από την αθέτηση πληρωμών (χρεοκοπία) – αφού διαφορετικά οι εξωτερικές υποχρεώσεις τους θα διπλασιάζονταν, λόγω της υποτίμησης του εκάστοτε εθνικού νομίσματος. Στη συνέχεια από μία μεγάλη διαγραφή χρεών, από την εθνικοποίηση των τραπεζών επειδή διαφορετικά θα κατέρρεαν, από ελλείψεις προϊόντων, πρώτων υλών και υπηρεσιών, από ένα αρχικό κοινωνικό χάος κοκ.

Με δεδομένο δε το ότι, δεν διαθέτουν πια συναλλαγματικά αποθέματα, θα υποχρεώνονταν να καταφύγουν στο ΔΝΤ – οπότε να αποδεχθούν μνημόνια, άρα να λεηλατηθούν, με ελάχιστες ελπίδες για το μέλλον τους. Πόσο μάλλον όταν θα είχαν νομοτελειακά εχθρό τη νομισματική ένωση, η οποία είναι πολύ σημαντικότερη για το ΔΝΤ (άρθρο) – ενώ δεν θα επέτρεπε την επιτυχία τους, επειδή διαφορετικά θα ήταν παράδειγμα προς μίμηση για τις υπόλοιπες, οπότε θα διαλυόταν η Ευρωζώνη

Ο ευρύτερος εγκλωβισμός

Ο παραιτηθείς πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν εκβιάσθηκε να δώσει «γη και ύδωρ» στους δανειστές της χώρας – όπως θέλουν να πιστεύουν οι θαυμαστές του, αδιαφορώντας για την αλήθεια. Απλά δεν τόλμησε να ολοκληρώσει το πολιτικό βήμα, τιμώντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – ενώ έκανε το τεράστιο λάθος να αναιρέσει πρόωρα (20.02.15) την απαίτηση διαγραφής μέρους του χρέους.

Ως εκ τούτου, δεν είναι υπεύθυνοι για την αποτυχία του οι Ευρωπαίοι δανειστές, ούτε καν ο κ. Σόιμπλε – αφού είναι αυτονόητη η υπεράσπιση των συμφερόντων των χωρών τους εκ μέρους τους. Υπεύθυνος είναι αποκλειστικά ο ίδιος, αφού είχε πάρει την εντολή της ρήξης από τους Έλληνες, μέσω του δημοψηφίσματος που αυτός αποφάσισε – με την συντριπτική πλειοψηφία να τοποθετείται υπέρ του «ΟΧΙ».

Αυτό δεν σημαίνει πως η Ελλάδα θα μπορούσε να ξεφύγει από την παγίδα, εάν ο πρωθυπουργός τολμούσε τη ρήξη. Πόσο μάλλον όταν πολλές άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία (σύντομα η Γαλλία, η Αυστρία κλπ.), είναι επίσης κλεισμένες στη φυλακή του ευρώ – συνεχίζοντας να εφαρμόζουν την πολιτική λιτότητας, μέσω της οποίας τρέφεται η Γερμανία, ισχυροποιούμενη καθημερινά.

Δεν είναι όμως μόνο η ευρωπαϊκή περιφέρεια εγκλωβισμένη στο ευρώ αλλά, επίσης, οι Πολίτες των χωρών του κέντρου – οι οποίοι έχουν υποχρεωθεί να αναλάβουν οι ίδιοι τα χρέη των τραπεζών τους στην Ελλάδα, μέσω των πακέτων διάσωσης μας, τα αντίστοιχα των ισπανικών τραπεζών, τα δάνεια στην Πορτογαλία κοκ. Παράλληλα, υφίστανται την πολιτική της μη αύξησης των μισθών τους, ανάλογα με την παραγωγικότητα τους – με στόχο την  άνοδο της ανταγωνιστικότητας τους, προς όφελος της εγχώριας ολιγαρχίας τους (μερκαντιλισμός).

Ολοκληρώνοντας, δεν πρόκειται φυσικά για κάποιο λάθος του ευρώ, αλλά για τον ίδιο το «γενετικό του κώδικα» (DNA), για το πρόγραμμα του – ενώ υποφέρουν όλοι οι λαοί, στο βαθμό που δεν ανήκουν στα ανώτατα κοινωνικά στρώματα, καθώς επίσης στους λίγους κερδισμένους από την πολιτική της Αυτοκρατορίας.

Επίλογος 

Η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε προκαλέσει μία μεγάλη ρωγμή στο οικοδόμημα του ευρώ –  στη φυλακή που διατηρεί έγκλειστη την πλειοψηφία των Ευρωπαίων Πολιτών, παραδόξως με τη θέληση τους. Αυτό θα συνέβαινε εάν ο παραιτηθείς πρωθυπουργός είχε τολμήσει να «ρευστοποιήσει» την απόφαση του πρόσφατου δημοψηφίσματος – χωρίς να δειλιάσει, χωρίς να καθυστερήσει και χωρίς να συμβιβαστεί.

Τα αποτελέσματα όμως για την ίδια θα ήταν καταστροφικά, αφού θα είχε τοποθετηθεί στο στόχαστρο της Κομισιόν, της Γερμανίας, της ΕΚΤ, καθώς επίσης του ΔΝΤ – εάν δεχθούμε πως οι Η.Π.Α. θεωρούν δημιούργημα τους το ευρώ και προτεκτοράτο τους την Ευρώπη.

Επομένως, ενδεχομένως σωστά δείλιασε να επιλέξει τη ρήξη – πόσο μάλλον αφού τότε δεν διέθετε κανένα σύμμαχο, ενώ δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί ο άξονας Γαλλίας-Ιταλίας. Σήμερα βέβαια, μετά την «αντεπίθεση» του τέταρτου Ράιχ (ανάλυση), καθώς επίσης την άνευ όρων ουσιαστικά υπογραφή του Μνημονίου Νούμερο ΙΙΙ, η κατάσταση έχει γίνει πάρα πολύ δύσκολη – ειδικά εάν η τρίτη υπογραφή σημαίνει ταυτόχρονα την πλήρη αποδοχή των δύο προηγουμένων.

Κάτω από τις καινούργιες τώρα συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, θα λέγαμε πως η μοναδική λύση μας ως χώρα, θα ήταν η πολιτική και δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης – έτσι όπως την προτείνει πλέον επίσημα η Γαλλία, παρά την αντίθεση της Γερμανίας, εν πρώτοις με το διορισμό ενός οικονομικού επιτρόπου στις Βρυξέλες.

Σαν Πολίτες όμως, διακρίνοντας τους κινδύνους να ενισχυθεί η χρηματοπιστωτική δικτατορία εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ευρωπαίων, καθώς επίσης επειδή δεν είναι ίσως ρεαλιστική η πολιτική ένωση τόσο διαφορετικών λαών μεταξύ τους, θα εξετάζαμε την ελεγχόμενη επιστροφή όλων των χωρών μαζί στην αφετηρία – με την ταυτόχρονη επίλυση των προβλημάτων που προκάλεσε η υπερχρέωση στα κράτη, με κύρια ευθύνη της Γερμανίας και του ευρώ (άρθρο).

Στην προ Ευρωζώνης λοιπόν εποχή (1999), μετά από μία ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη χρέους, με την από κοινού συμφωνία όλων – όπου η κάθε χώρα είχε το δικό της νόμισμα συνδεδεμένο με την ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα, με αποκλίσεις +-15%, καθώς επίσης τη δική της νομισματική πολιτική.

Προφανώς υπάρχουν και άλλες λύσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, οι οποίες οφείλουν να εξεταστούν – ενώ δεν ισχυριζόμαστε πως οι σκέψεις μας δεν έχουν λάθη, ούτε πως κατέχουμε τη μοναδική αλήθεια. Θεωρούμε όμως πως πρέπει να εκφράζουμε υπεύθυνες απόψεις που οφείλουν να μην διακρίνονται από «ηρωισμούς» – τους οποίους συνήθως πληρώνουν οι αδύναμοι.

του οικονομολόγου Βασίλη Βιλιάρδου