Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όσα εμφανίζουν τα κόμματα ως πρόγραμμα σε αυτές τις εκλογές είναι συρραφή αιτημάτων συνδικαλιστών ή ευχολόγιο. Μια εξήγηση είναι ότι τα κόμματα δεν θέλουν να δεσμευτούν.Μια άλλη, βαθύτερη ερμηνεία είναι ότι τα περισσότερα στελέχη πρώτης γραμμής των κομμάτων ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά πάνελ.
Πού να μείνει χρόνος να επεξεργαστούν πέντε προτάσεις για το τι πρέπει να κάνει η επόμενη κυβέρνηση τον πρώτο μήνα για να αντιστραφεί το καταστροφικό χάος στην απονομή δικαιοσύνης. Η κατάθεση προτάσεων/λύσεων έχει αντικατασταθεί από ατάκες στην TV και η λειτουργία «ομάδων εργασίας» από μοναχικά στελέχη που έχουν θεοποιήσει την αναγνωρισιμότητα.
Στη μικρή και πτωχευμένη Ελλάδα η διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων (δηλαδή η πολιτική) έχει υποταχθεί πλήρως στα κόλπα ενός κακής ποιότητας τηλεοπτικού θεάματος. Απόρροια αυτού είναι η ενίσχυση του κόμματος του Βασίλη Λεβέντη: το 3-4% του εκλογικού σώματος –κακώς κατά τη γνώμη μου– επιλέγει το πιο αυθεντικό trash σε ένα «γήπεδο» όπου ούτως ή άλλως το trash έχει πάρει το πάνω χέρι.
Σιγά-σιγά αποκαταστάθηκε ένα βαθύ χάσμα ανάμεσα στην πολιτική και στην κοινωνία: οι ικανοί, όσο φιλόδοξοι και αν είναι, έχουν αφήσει τα δημόσια πράγματα στα τζάκια, στους «σιγουρατζήδες» (π.χ. συνδικαλιστές του Δημοσίου) και στους ανειδίκευτους των κομματικών μηχανισμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου