Αυτό που δεν κατάλαβαν οι πολιτικοί που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν στην Ελλάδα του 2014, είναι ότι η κρίση θα πρέπει να αναδείξει μια νέα πολιτική τάξη, που δεν θα κουβαλάει μαζί της τα βαρίδια και τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης, μια γενιά πολιτικών νέας κοπής, και άφθαρτων προσώπων που θα οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο της χειρότερης κρίσης που είδε ποτέ χώρα σε καιρό ειρήνης.
Αλίμονο μας αν αυτή η νέα πολιτική γενιά της επόμενης μέρας είναι μια απ τα ίδια. Αλίμονο μας αν είναι τα ίδια άτομα που κυβέρνησαν και ξανακυβέρνησαν χωρίς να νιώθουν την ντροπή να αποσυρθούν. Αλί και τρισαλί μας, αν είναι οι ίδιοι που μας έφτασαν εδώ με άλλες κομματικές σημαίες και με καινούργια εκλογικά σχήματα. Είναι ανεπίτρεπτο οι δοκιμασμένοι πλέον αρχιτέκτονες του χθες που σχεδίαζαν τα θεμέλια του σήμερα, να ζητούν με παρρησία και θράσος να ηγηθούν κομμάτων και συνασπισμών που θα μας βγάλουν απ το Λαβύρινθο. Είναι ύβρις για την νέα γενιά που μεταναστεύει για ένα καλύτερο αύριο. Είναι έγκλημα για την κατακερματισμένη νέα γενιά που μένει πίσω αντιμετωπίζοντας την τεράστια ανεργία.
Έχουν περάσει 40 χρόνια απ την μεταπολίτευση και δεν λέει να πεθάνει, έχουν περάσει σχεδόν 25 χρόνια από την κάθαρση του βρώμικου 89 και δεν λένε να εξαφανιστούν τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιες τακτικές, έχουν περάσει 6 χρόνια αιματηρής κρίσης και δεν γεννήθηκε το καινούργιο. Σχεδόν οι ίδιοι πολιτικοί, κακόμοιροι και πολιτικάντηδες ανταλλάσουν το μεγαλειώδες της δημοκρατίας με τον μικρόκοσμο της ζωούλας τους για μια καρέκλα και λίγη εξουσία.
Και μόλις οι επίμαχες ονομαστικές ψηφοφορίες της συγκυβέρνησης περάσουν στην ιστορία και γίνουν γεγονός, εκείνο που απασχολεί το μεγάλο μέρος του τύπου, δεν είναι δυστυχώς το φρικτό περιεχόμενο των ψηφισμένων νόμων και τροπολογιών που ολοένα και περισσότερο εξαθλιώνουν τις ζωές μας, αλλά τα παραπολιτικά σχόλια, τα πηγαδάκια οι αποχωρήσεις και οι διαγραφές από τα κόμματα.
Όλες σχεδόν οι αιτιολογίες και οι πολύωρες τηλεοπτικές αναλύσεις περιστρέφονται στα γνωστά και μη εξαιρετέα αίτια, ότι έφταιξαν τα μέτρα, οι σχέσεις με τον πρόεδρο, τα αντιμνημονιακά αισθήματα των ψηφοφόρων και άλλα παρεμφερή. Όλα τα παραπάνω όμως, είναι ένα μέρος της πραγματικότητας και δεν αρκούν για να εξηγήσουν το αποτέλεσμα, το οποίο οφείλεται πρωτίστως στην λυσσαλέα διάθεση για την πολιτική τους επιβίωση και για λίγη δημοσιότητα.
Αναφέρομαι στις προσπάθειες βουλευτών κυρίως της πλειοψηφίας που θέλουν να μεταμορφώσουν την αποτυχία των επιλογών τους και την δειλία του χθεσινού τους «ναι σε όλα» σε κίνηση ύψιστης προσφοράς, αξιομνημόνευτης ανιδιοτέλειας και πολιτικής αυτοθυσίας στα μάτια εκατομμυρίων ελλήνων. Με σκοπό όχι την πολιτική τους επιβίωση, αλλά την σωτηρία του λαουτζίκου.
Η συγκεκριμένη τακτική είχε τεράστια επιτυχία από εκείνη την νύχτα που υπερψηφίστηκε η δεύτερη δανειακή σύμβαση «κυβέρνηση Παπαδήμου» όταν από κοινού ΠΑΣΟΚ , ΝΔ και ΛΑΟΣ διέγραψαν συνολικά 45 βουλευτές. Την επόμενη ημέρα από τις διαγραφές και τις αποχωρήσεις δημιουργήθηκαν προσωρινές κοινοβουλευτικές ομάδες και κοινοβουλευτικά κόμματα
Οι βουλευτές που ένιωσαν την δυσαρέσκεια των πολιτών και κατάλαβαν ότι τα κουκιά δεν βγαίνουν με μνημόνια, την κοπάνησαν για βιώσιμους πολιτικούς χώρους. Μερικοί άλλοι βουλευτές φρόντισαν να το παίξουν Ιφιγένειες καταψηφίζοντας κάποιο δυσάρεστο νόμο για να διαγραφούν και να κινούνται πιο εύκολα ως ανεξάρτητοι, με την λογική του βλέποντας και κάνοντας .
Τέλος είναι μια άλλη μερίδα πολιτικών που οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν ξεπεραστεί πολιτικά, έχουν παρωχημένες αντιλήψεις και ιδεολογίες και προτείνουν παλιά δοκιμασμένα ιταλικά μοντέλα επιβίωσης. Πάντως κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι κατάφεραν για ακόμη μια φορά, σαν προικισμένοι μάγοι να αποδείξουν ότι ακόμη και η πιο πρόσφατη ιστορική μνήμη δεν είναι ούτε δεδομένη και αυτονόητη ούτε αναλλοίωτη. Δεν ξέρω πότε θα εξαφανιστούν αυτοί οι πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας που έχουν ριζώσει στην ραχοκοκαλιά της χώρας , το μόνο που ξέρω είναι πως τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο που λέει ο ποιητής μπορεί να μας σώσει, και δεν μπορεί με τίποτα, αυτό να το πρεσβεύουν ούτε στο ελάχιστο αυτοί.
από το eklogika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου