Θα ντραπούμε όλοι ομαδικά

Αν ήμουνα δικαστής…

1.  Δέκα (10) ιδέες για μια καλύτερη δικαιοσύνη: Αν ήμουνα δικαστής, θα με απασχολούσαν, πρωτευόντως, τα παρακάτω: Πρώτον, δεν θα μου περνούσε ποτέ από το μυαλό μου, ενώ ισχύει το άρθρο 23, παρ. 2 του Συντάγματος (που απαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά την απεργία) εγώ να απεργώ.

Δεύτερον, δεν θα φορούσα τη δικαστική μου τήβεννο για να εντυπωσιάσω τους αφελείς. Το τιμημένο σύμβολο των δικαστών δεν μπορείς να το φοράς σε ώρα απεργίας, ιδιαίτερα όταν είσαι Πρόεδρος.

Τρίτον, δεν θα δεχόμουνα να συμμετάσχω, ως μέλος, στο μισθοδικείο του άρθρου 88 παρ. 2 του  Συντάγματος, για να δικάσω τον εαυτό μου. Ως γνωστόν στο μισθοδικείο συμμετέχουν 3 δικαστές, 3 πανεπιστημιακοί και 3 δικηγόροι. Και πάντοτε οι δικηγόροι διαφωνούν με τους πανεπιστημιακούς και υποστηρίζουν τις απόψεις των δικαστών και έχουμε σκορ «Δικαστές – Δημόσιος Κορβανάς»: 6 – 3 με αποτέλεσμα εξωπραγματικές αυξήσεις μισθών και αστρονομικά αναδρομικά (εντούτοις οι δικαστές υποστηρίζουν ότι στο μισθοδικείο είναι μειοψηφία). Πάντως ο δικαστής δεν μπορεί να δικάσει τον εαυτό του, όπως ο γιατρός δεν μπορεί να χειρουργήσει την καρδιά του ή ο κληρικός να συγχωρήσει τις αμαρτίες του.

Τέταρτον, δεν θα ισχυριζόμουνα ότι είμαι δημόσιος λειτουργός, για να δείξω ότι υπερέχω των άλλων εργαζομένων. Όταν λέμε ότι μια μηχανή λειτουργεί εννοούμε ότι δουλεύει. Συνεπώς δημόσιος λειτουργός και δημόσιος υπάλληλος είναι συνώνυμα, αφού και οι δυο είναι εργαζόμενοι και έχουν τους ίδιους εργοδότες (το Δημόσιο Κορβανά και τον Έλληνα φορολογούμενο).

Πέμπτον, δεν θα κόλλαγα ποτέ στο γράμμα του Νόμου, θα έψαχνα να βρω την ουσία, ώστε να αποδίδω δικαιοσύνη και όχι «δίκαιο». Κοντολογίς ακόμα και από άδικο νόμο θα προσπαθούσα να βγάλω δίκαιη απόφαση. Αυτά ως προς την ουσία. Πάμε παρακάτω στη διαδικασία.

Έκτον, δεν θα έδινα αναβολές για ψύλλου πήδημα. Σχεδόν δεν θα έδινα ποτέ αναβολή για να μάθουν οι πάντες να σέβονται τα ραντεβού τους με τα δικαστήρια και τους μάρτυρες, που τους κουβαλάνε στα δικαστήρια και μετά τους λένε ελάτε και ξαναελάτε.

Έβδομον, δεν θα με απασχολούσε μόνο η ποιότητα των αποφάσεών μου, αλλά και η ποσότητα. Δεν θα διύλιζα τον κώνωπα και να συσσωρεύονται οι φάκελοι.  Θα ξεπέταγα πολλή δουλειά για να μην μπορεί κανένας να με κατηγορήσει για αρνησιδικία.

Όγδοο, δεν θα παρίστανα τον απλησίαστο, τον «καλόγερο», τον «απομεμακρυσμένο», δήθεν, από τα γήινα. Θα ήμουνα κοινωνικός και φιλικός με τον κόσμο για να ξέρω πώς ζουν και τι προβλήματα έχουν οι απλοί άνθρωποι. Για να είσαι αδέκαστος δεν χρειάζεται να γίνεις άφιλος.

Ένατον, δεν θα περνούσε μήνας, χωρίς να επισκεφτώ μια-δυο φορές κάποια φυλακή. Θα πέρναγα το μήνυμα στους συναδέλφους μου ότι η φυλακή δεν είναι αποθήκη ανθρώπων. Με αλλεπάλληλες αναφορές μου θα αγωνιζόμουνα να επικρατούν ανθρώπινες συνθήκες στη φυλακή, ώστε να βγαίνει κάποιος από εκεί καλύτερος για την κοινωνία. Άραγε είναι τόσο δύσκολο η φυλακή να γίνει σχολείο;

Δέκατον, θα αγωνιζόμουνα, τέλος, να περάσει νόμος που να καθιέρωνε τη διαμονή του υποψηφίου δόκιμου δικαστή στη φυλακή, ως μέρος της Πρακτικής του εξάσκησης. Η παραμονή του δικαστή ή του εισαγγελέα στο κελί σε συνθήκες πραγματικής φυλάκισης για ένα μήνα  ή κατά κάτι λιγότερο, θα τον προετοίμαζε και θα τον ωρίμαζε να γίνει ένας σωστός δικαστής. Δηλαδή, δεν θα φυλάκιζα άνθρωπο αν δεν ήξερα τι σημαίνει φυλακή.

2.- Πίσω από όλα αυτό το άτιμο το χρήμα:  Τίποτα από τα παραπάνω, εντούτοις, δεν θα μπορούσα να πετύχω αν ήμουνα φιλοχρήματος. Από εκεί ξεκινούν όλα, από τη λατρεία του χρήματος, την καλοπέραση και τις μεγάλες ανέσεις. Όμως δεν το παραδεχόμαστε κανένας μας ποτέ ανοιχτά. Μιλάμε για αξίες, υποχρεώσεις και για λειτουργίες, αν και το μυαλό μας το έχουμε στο χρήμα και τελικά κοροϊδεύουμε «εαυτούς και αλλήλους». Επιτέλους πόσα πρέπει να παίρνει ένας δικαστής για να θεωρείται ο μισθούς του «ανάλογος του λειτουργήματός του», όταν ένας απλός εργαζόμενος που μπορεί να έχει και μεταπτυχιακό παίρνει μικτά 700€ το μήνα; Δεν δικαιούνται σε καμία περίπτωση ο βουλευτής και ο ανώτατος δικαστής να διεκδικούν σήμερα μηνιαία ονομαστική αμοιβή 7.000€. Χτυπάει άσχημα στα αυτιά του άνεργου. Αντί να παίρνει  10 φορές περισσότερα, γιατί να μην παίρνει το πολύ 5 φορές; Το βρίσκετε λίγο στα χρόνια που ζούμε με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους ο βουλευτής και ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου να παίρνουν το μήνα (μικτά) 3.500€; Αν θέλετε να ντραπούμε όλοι ομαδικά δεν χρειάζεται παρά να δώσει το Υπουργείο Οικονομικών στη δημοσιότητα το μισθό (μαζί με όλες τις πρόσθετες αμοιβές) του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων καθώς και του αεροπόρου μας, του Αιγαίου, που διακινδυνεύει καθημερινά την ίδια του τη ζωή.

3.- Δεν παραπονούμαι για τη μείωση της σύνταξής μου, για τις αδικίες φωνάζω: Εγώ ως συνταξιούχος του Δημοσίου που μου έκοψαν τα δώρα και μου πετσόκοψαν τη σύνταξη, δεν παραπονούμαι διότι η πατρίδα μου αντιμετωπίζει οικονομική κρίση. Είναι αστήρικτο να υποστηρίζεται  ότι είναι αντισυνταγματική η μείωση μισθού και συντάξεων, γενικώς(τέτοιες αποφάσεις μόνο ένας καλόκαρδος δικαστής χωρίς γνώσεις Πολιτικής Οικονομίας μπορεί να βγάλει). Αν κάτι είναι αντισυνταγματικό, ανήθικο και απαράδεκτο είναι η άνιση κατανομή των οικονομικών βαρών, δηλαδή το Κράτος να κόβει την ισόβια σύνταξη της πολύτεκνης μάνας των 102€, να ισοπεδώνει το νεφροπαθή ανάπηρο και συγχρόνως να δίνει σε δημόσιους λειτουργούς ή υπαλλήλους ή βουλευτές μικτά πάνω από 3.500€. Αν ήμουνα δικαστής αυτή την αντισυνταγματικότητα θα αναδείκνυα.    

4.- Επίλογος: Ο «λειτουργός του Υψίστου» (ο παπάς) είναι και «δούλος του Θεού». Ο «δημόσιος λειτουργός» (ο δικαστής), παρομοίως, είναι «και δούλος του φορολογούμενου». Αν αυτό το τελευταίο δεν το καταλάβαινα θα ζούσα στον κόσμο μου, δεν θα έκανα για δικαστής.

Λύρας Πάνος

tovima.gr