Αρχή άνδρα δείκνυσι

Ο Σοφοκλής, άνδρας σοφός, στο µνηµειώδες αιώνιο έργο του «Αντιγόνη», στους στίχους 175-177, γράφει:

Αµήχανον δε παντός ανδρός εκµαθείν ψυχήν τε και φρόνηµα και γνώµην, πριν αν αρχαίς και νόµοισιν εντριβής φανή εµοί γαρ όστις πάσαν ευθύνων πόλιν µη των αρίστων άπτεται βουλευµάτων, αλλ’ εκ φόβου του γλώσσαν εγκλήσας έχει, κάκιστος είναι νυν τε και πάλαι δοκεί· και µείζον όστις αντί της αυτού πάτρας φίλον νοµίζει, τούτον ουδαµού λέγω.

«Είναι αδύνατο να µάθει κανείς τη διάθεση, το φρόνηµα και τη γνώµη τού κάθε ανθρώπου, πριν αυτός δοκιµαστεί στην άσκηση της εκτελεστικής και νοµοθετικής εξουσίας. Όποιος λοιπόν φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της πόλης και ωστόσο δεν παίρνει τις καλύτερες αποφάσεις γι’ αυτήν, και για κάποιον λόγο κρατά το στόµα του κλειστό, και τώρα, όπως και πριν, µου φαίνεται ότι είναι εντελώς άχρηστος. Και όποιος θεωρεί έναν φίλο του σπουδαιότερο από τη πατρίδα του, αυτόν δεν τον υπολογίζω καθόλου».

Η ιστορία και η γλώσσα αυτής της χώρας βρίθουν από παρόµοια συγκλονιστικά αποσπάσµατα, τα οποία µάλιστα θεωρούνται ως ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο οικοδοµήθηκε µέσα στους αιώνες ο παγκόσµιος πολιτισµός.

Παρακολουθώντας την τραγική µοίρα της σύγχρονης Ελλάδας, απορεί κανείς πως σε αυτόν τον τόπο, µε την κληρονοµιά ενός κολοσσιαίου πολιτισµού και µιας γλωσσικής παράδοσης που µεταφέρει αξεπέραστα βιώµατα, όλη αυτή η πολιτική παρακαταθήκη αποβαίνει γράµµα κενό, λευκή σελίδα, tabula rasa!

Αντίθετα µε ό,τι θα ήλπιζε κανείς και ίσως απ’ ό,τι ονειρεύτηκαν κάποιοι ονειροπόλοι εντός και εκτός Ελλάδας, «εντός και εκτός» ελληνικής ιθαγένειας, η νεοελληνική πολιτική ιστορία συγκροτεί ένα θλιβερό «χρονικό οικογενειακών και κοµµατικών δυναστειών», καθώς εύστοχα σηµειώνει ο Κυριάκος Σιµόπουλος, οι οποίες λυµαίνονται άγρια και λεηλατούν άκαρδα, εδώ και δυο συνεχόµενους αιώνες, αυτόν τον τόπο. Θα µπορούσε να ισχυριστεί κανείς µε πειστικότητα και ιστορικά τεκµηριωµένα επιχειρήµατα ότι η χώρα έχει καταληστευθεί από επαγγελµατικές οµάδες πολιτικών οι οποίες κληροδοτούσαν µέσω των «δηµοκρατικών» διαδικασιών την εξουσία από πατέρα σε γιο, από µάνα σε κόρη κι από πεθερό σε γαµπρό. Την εξουσία της χώρας την άσκησαν συγγενείς και φίλοι, υιοί και κορασίδες, πεθερές και µπατζανάκια, εξαίρετοι κουµπάροι και κουµπάρες, γενικώς «τα δικά µας παιδιά».

Αυτά λοιπόν τα αειθαλή «παιδιά» αποτέλεσαν το σταθερό σηµείο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το πολιτικό µας σύστηµα, αυτά τα αγέραστα «δικά µας παιδιά» εξέφρασαν την ύψιστη διαχρονική πολιτική πρακτική στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, σαν να µην είχε περάσει ούτε µια µέρα από το 1821 οπότε ο Παναγιώτης Παπατσώνης σηµείωνε: «διά µέσου του δανείου τούτου εδιωρήσαν εις όλας τας επαρχίας οπαδούς τους υπαλλήλους…»! Την ίδια εποχή, σύµφωνα µε τον Φιλικό Νικόλαο Σπηλιάδη, πριν ακόµα ξεκινήσει η Επανάσταση είχε οργανωθεί το κοµµατικό κράτος, το οποίο φρόντισε το πρώτο δάνειο της χώρας να τύχει «…ατασθαλούς διαχείρισης, πελατειακής, κοµµατικής έδρασης… διά σκοπούς φατριαστικούς»! Το ίδιο βιολί συνεχίζεται και µερικά χρόνια αργότερα, τότε που ο… κοµµατάρχης των αγγλικών συµφερόντων εν Ελλάδι Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος σηµείωνε αµέριµνος: «τον διορίζω πολιτάρχη… επειδή είναι εδικός µας»!

Έτσι η «ένδοξη» κατά τα άλλα Ιστορία της χώρας µας συνεχίζεται µε οµάδες συµφερόντων που αντιµάχονται από γενιά σε γενιά για το ποια θα πλουτίσει περισσότερο σε βάρος της χώρας. Τα τραγελαφικά περιστατικά πελατειακής πολιτικής, η απληστία, η αναισχυντία, µε την οποία κυβερνούσαν οι κατά καιρούς εκλεκτοί του λαού, δεν έχουν τελειωµό. Ένας χαρακτηριστικός ιστορικός διορισµός υπήρξε εκείνος όπου ο Δηµήτριος Βούλγαρης, ο οποίος διετέλεσε οχτώ φορές πρωθυπουργός, στην τελευταία του θητεία (9 Φεβρουαρίου 1874 - 27 Απριλίου 1875), διόρισε ως υπουργό Παιδείας και Εκκλησιαστικών τον γαµπρό του, ο οποίος αµέσως µετά πλούτισε άγρια µε την αγοραπωλησία «ιερών» µητροπολιτικών εδρών! Ένα άλλο χαριτωµένο παράδειγµα οικογενειοκρατίας είναι εκείνο που εκφράζεται σε ένα σατιρικό άσµα της εποχής, το οποίο τραγουδούσαν στον µελωδικό ρυθµό του ύµνου της 4ης Αυγούστου και διακωµωδούσε τη σύζυγο, τις κόρες και τους γαµπρούς του δικτάτορα Μεταξά:

Εμπρός για τη Λελέ Μανζούφα

Εμπρός για τη Νενέ Φωκά

Εμπρός και για την Χοντρολέλα

Και για τον Γιάννη Μεταξά.

Από την καλοστημένη παγίδα της εξουσίας δεν γλίτωσαν ακόμα και άνδρες των οποίων «η εκ των ανδραγαθημάτων αυτών δόξα έλαμπε τοσούτω φαεινή, ώστε ου μόνον να αυξήσωσι πράττοντες τα κοινά εφαίνετο δύσκολον, αλλά και ν’ αμαυρώσωσιν εκινδύνευον». Την παραπάνω σοφή προειδοποίηση του Δραγούμη δεν άκουσαν ούτε ο Κανάρης ούτε ο Κριεζής γιατί, όπως με χιουμοριστική διάθεση σημειώνει, «είχον δυστυχώς την πτέρναν τρωτήν, ηγάπων δηλαδή την Αρχήν και οι δύο». Μάλιστα, αργότερα θα επικρατήσει η υποβληθείσα από την Αυλή συνήθεια στα ύπατα αξιώματα να διορίζονται οι γόνοι των αγωνιστών, οι οποίοι το μόνο εφόδιο που χρειάζονταν ήταν το πατρικό όνομα και, όπως ήταν φυσικό, οι περισσότεροι από αυτούς «χάριν των πατέρων, προς ζημίαν δε των δημοσίων, και πλοίαρχοι αθαλάσσωτοι και στρατηγοί απειροπόλεμοι και υπουργοί αμαθείς ανεδείχθησαν».

Χαρακτηριστικό της ηθικής δικαίωσης που απολάμβαναν και απολαμβάνουν οι πολιτικοί αυτοί, που θεωρούν την άσκηση εξουσίας κληρονομική υπόθεση, είναι το παρακάτω απόσπασμα του οξυτάτου και οξύνου Ροΐδη, ο οποίος έγραφε στον «Ασμοδαίο» στις 29 Ιουνίου 1875: «Πτυόμενος σπογγίζεται· ουδόλως δε θεωρείται προσβεβλημένος αν οι σύγχρονοι Έλληνες φρονούσι, γράφουσι και κυρύττουσι περί αυτού, ως οι Γάλλοι περί του Μαζαρίνου, ότι γνωρίζει εικοσιτέσσαρας τρόπους να προμηθεύεται χρήματα εξ ων ο τιμιότερος είναι η κλοπή».

Αν αναρωτηθεί κανείς γιατί υπάρχουν τόσα υπουργεία και τόσοι υπουργοί, υφυπουργοί και υποψήφιοι υπουργοί, ας ανατρέξει στην πολιτική Ιστορία της Ελλάδας και ας ξεφυλλίσει τα ονόματα των πολιτικών οικογενειών από το 1821 έως τις μέρες μας. Κάποτε ο Βενιζέλος κατάφερε να υπουργοποιήσει το 1/4 των βουλευτών του. Στις μέρες μας, η αύξηση των υπουργείων αλλά και η καθιέρωση των υφυπουργείων αποτελεί σταθερό κανόνα του οικογενειακού πελατειακού κομματικού, πολιτικού κατεστημένου της χώρας – όχι γιατί καλύπτουν καμιά σοβαρή κρατική ή κοινωνική ανάγκη, αλλά μόνο και μόνο προκειμένου να κρατηθούν οι ισορροπίες και να ικανοποιηθούν οι προσωπικές, οικογενειακές και ρουσφετολογικές ανάγκες του πελατειακού μας πολιτικού συστήματος που εξακολουθεί να βυθίζει τη χώρα στον πάτο του έλους, αρκεί να διαπρέψουν οι πολιτικοί γόνοι του κομματικού συστήματος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η παρακάτω λίστα η οποία… αλιεύτηκε τυχαία στο Διαδίκτυο… Καμαρώστε και ψηφίστε!

Να μας ζήσουν να τους χαιρόμαστε…

«Επώνυμα με βαρύ πολιτικό παρελθόν δεν θα λείψουν, με πιο τρανταχτή την πιθανότατη υποψηφιότητα του γιου του αντιπροέδρου του κόμματος της Ν.Δ. Σταύρου Δήμα, Χρήστου, που αναμένεται να πολιτευθεί στην Κόρινθο.

Ένας ακόμη Καραμανλής, Κώστας κι αυτός, θα βρεθεί στα ψηφοδέλτια του κόμματος και μάλιστα στις Σέρρες. Πρόκειται για τον υιό του Αχιλλέα Καραμανλή, Κώστα.

Στα Τρίκαλα θα πολιτευθεί ο Κώστας Σκρέκας, γιος του νυν βουλευτή Θεόδωρου Σκρέκα.

Στην Καρδίτσα θα κατέλθει ο τρίτος ξάδερφος του πρώην προέδρου της Βουλής Δημήτρη Σιούφα, Παύλος. Στην ίδια περιφέρεια θα πολιτευθεί και ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος, γιος του πρώην υπουργού Θεόδωρου Αναγνωστόπουλου.

Στην Κέρκυρα θα είναι υποψήφιος ο Στέφανος Γκίκας, γιος του πρώην βουλευτή Σωτήρη Γκίκα.

Πιθανή θεωρείται για πολλούς και η κατάληψη μιας θέσης στα ψηφοδέλτια της Α’ Αθήνας από τον Διονύση Παπαδόγγονα, γιο του Αλέξανδρου Παπαδόγγονα, αλλά και τον Ασημάκη Φωτόπουλο, γιο του Χρήστου, στην Αιτωλοακαρνανία.

Στην Α’ Θεσσαλονίκης θα συναντήσουμε, όπως όλα δείχνουν, την κόρη του πρώην υπουργού Γιώργου Σαλαγκούδη, Ανθή, ενώ νοτιότερα, στο Ρέθυμνο, θα δοκιμάσει την τύχη του ο ανιψιός του πρώην υπουργού Γιάννη Κεφαλογιάννη, που φέρει το ίδιο όνομα, καλύπτοντας έτσι το κενό της ξαδέρφης του Όλγας, που μετακόμισε στην Α’ Αθηνών».

το ΠΟΝΤΙΚΙ