Εθνικός εφιάλτης στο δρόμο με τις κάλπες

Νέους «εφιάλτες» ότι η Ελλάδα μπορεί να δημιουργήσει και πάλι συνθήκες αποσταθεροποίησης της ούτως ή άλλως ασταθούς Ευρωζώνης, προκαλεί η πορεία της χώρας προς τις κάλπες και κυρίως οι ισχυρές ενδείξεις ότι είναι αμφίβολη πλέον ακόμη και μια κυβερνητική πλειοψηφία ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. Τα ποσοστά των δύο κομμάτων αθροιστικά, όπως δείχνουν προσώρας οι δημοσκοπήσεις, δεν φτάνουν ούτε καν το 40%, το πολυσχιδές «αντιμνημονιακό μπλοκ» εκτοξεύεται στο 60%, η επόμενη Βουλή μπορεί να φιλοξενεί και δέκα κόμματα και η... περιπέτεια της ακυβερνησίας εμφανίζεται αναπόδραστη. Το χειρότερο όλων είναι ότι ένα δεκαπενθήμερο πριν
από τις εκλογές κόμματα και πολίτες δείχνουν να «αντιμεταθέτουν» την ευθύνη για το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα μετά.

Οι ψηφοφόροι εμφανίζονται -ίσως και με αυτοχειριαστική διάθεση- αποφασισμένοι να εκτονώσουν την «οργή» τους στις κάλπες και να υποχρεώσουν τα πολιτικά κόμματα σε συνεργασίες. Γενικώς και αορίστως. Χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν ούτε τη δυνατότητα ούτε την κατεύθυνση της συνεργασίας.

Τα κόμματα, σε μια επικίνδυνη «ουδετερότητα», διακηρύσσουν πως οι πολίτες με την ψήφο τους θα απαντήσουν «ποιοι με ποιους και πώς» θα κυβερνήσουν. Οι ηγεσίες παίζουν με κλειστά φύλλα, κρατώντας μπλόφες για το μετεκλογικό «πόκερ» των 11 ημερών, που θα έχουμε μπροστά μας μέχρι να συγκροτηθεί η νέα Βουλή στις 17 Μαΐου. Αμφότεροι καταφεύγουν σε μια «απατηλή» απόδραση από την πραγματικότητα, που όμως έχει ημερομηνία λήξης.

Ερχονται...

Δανειστές και εταίροι, μάρτυρες του «φλερτ» των κομμάτων με την παροχολογία, την αοριστία, την άρνηση για τα μελλούμενα, σπεύδουν να μας προσγειώσουν κατευθείαν στις 16 Μαΐου, οπότε επανέρχεται η τρόικα με τις δέκα μνημονιακές εντολές που πρέπει να υλοποποιηθούν μέχρι τον Ιούνιο. Η δήλωση Μπαρόζο ότι η Ελλάδα πρέπει να κόψει άλλο 15% στους μισθμούς μέχρι το 2014 -αν και μπορεί να σπρώξει κι άλλους ψηφοφόρους στην άρνηση- είχε στόχο να βάλει φρένο στα παλιά «χούγια» των κομμάτων -κυρίως Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ- που εξακολουθούν να περιγράφουν άλλο από αυτό που θα συμβεί μέχρι τα τέλη Ιουνίου.

Βεβαίως, μέχρι τότε παρεμβάλλονται αποφασιστικά οι εκλογές. Οχι όμως για να αποφασιστεί τι θα γίνει. Αλλά για το ποιος θα το κάνει!

Στο ΠΑΣΟΚ, η μακρά και οδυνηρή εμπλοκή στη «real politic» του Μνημονίου, βοηθάει για μερική αυτοσυγκράτηση. Οχι, όμως, πάντα. Στην Ιπποκράτους λένε ότι είναι πιο εύκολο για το ΠΑΣΟΚ να είναι πρώτο κόμμα από ότι να πετύχει αυτοδυναμία η Ν.Δ. και επιθυμούν να «φρενάρουν» τους ψηφοφόρους που σκοπεύουν να κατευθύνουν τις ψήφους τους στα κόμματα διαμαρτυρίας, σκεπτόμενοι ότι σε κάθε περίπτωση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. «θα τα βρουν». Γι' αυτό ο Ευάγγ. Βενιζέλος υπογραμμίζει «ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ένας δεδομένος εταίρος μιας κυβερνητικής συνεργασίας». Το μήνυμα «δεν είμαστε ένα το κρατούμενο» απευθύνεται όχι μόνο στους ψηφοφόρους αλλά και στη Ν.Δ., η οποία μπορεί δημοσίως να διακηρύττει το στόχο «της αυτοδυναμίας» ωστόσο έχει τις ίδιες αγωνίες για την επομένη των εκλογών, ακόμη κι αν είναι πρώτο κόμμα.

Στη Συγγρού θορυβούνται και από την ελαφρά τάση αποσυσπείρωσης της Ν.Δ. -που έγινε μεγαλύτερη εξαιτίας της υποψηφιότητας του αμφιλεγόμενου Γ. Συμπιλίδη- αλλά και την «ισοπαλία» Σαμαρά - Βενιζέλου που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία. Συνομιλητές του προέδρου της Ν.Δ. -όχι απαραίτητα εντός του γαλάζιου κομματικού κύκλου- εκτιμούν ότι η σαφής απόρριψη ενδεχόμενης μετεκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ προέρχεται και από τις εισηγήσεις που δέχεται ώστε η κυβερνητική πλειοψηφία μετά την 6η Μαΐου να καταστεί υπόθεση της «δεξιάς πολυκατοικίας», δηλαδή της Ν.Δ. του ΛΑ.Ο.Σ. και των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Π. Καμμένου.

Το σχεδιασμό αυτό «αποκαλύπτει» μερικώς και το γεγονός ότι η Συγγρού αποφεύγει να συγκρουστεί μετωπικά με τα δύο κόμματα και ιδίως με τον Π. Καμμένο, ο οποίος, όπως αποδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις, υποδέχεται τις ψήφους που φεύγουν από τη Ν.Δ. και λογικά θα έπρεπε να είναι ο «νούμερο ένα» στόχος.

Διαβάστε περισσότερα εδώ