Δε ζητάμε ελεημοσύνη. Ζητάμε σεβασμό κα. Διαμαντοπούλου

Δυστυχώς χρειάστηκαν μόλις 170 ημέρες για να καταρρεύσει ο μύθος του νέου νόμου-πλαισίου που δήθεν θα άλλαζε τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Έχουν περάσει 5,5 μήνες από τη στιγμή που μία ακόμα αλλαγή στη δομή και τη λειτουργία των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων τέθηκε σε εφαρμογή ωστόσο τίποτα δε δείχνει να έχει αλλάξει. Αντίθετα, η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την αδιαφορία της Υπουργού Παιδείας να δώσει λύσεις και την τραγική κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες συμφοιτητές μας, έχουν γυρίσει τα ιδρύματα σε εποχές που κανείς δε θέλει να θυμάται. 

Πλέον οι ακυρώσεις μαθημάτων λόγω ψύχους είναι καθημερινότητα, μιας και σε αρκετά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να μην υπάρχουν χρήματα ούτε για πετρέλαιο, γεγονός που καθιστά τη διδασκαλία αδύνατη σε περίοδο κακοκαιρίας ακόμα και για Σχολές της Αθήνας όπως το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Την ίδια στιγμή οι φοιτητές σε αρκετά Πανεπιστήμια αναγκάζονται να βρίσκονται σε αμφιθέατρα δίχως θέρμανση, ακόμα και όταν το θερμόμετρο δείχνει -5 βαθμούς Κελσίου ενώ οι εξετάσεις πλέον γίνονται προφορικά, διότι δεν υπάρχει χαρτί προκειμένου να δοθούν γραπτώς. 

Όμως ο εξευτελισμός των φοιτητών δε σταματάει εδώ. Η ζήτηση για σίτιση και στέγαση λόγω της οικονομικής κρίσης έχει αυξηθεί κατακόρυφα, και η υποχρηματοδότηση σε συνδυασμό με τις πολιτικές επιλογές της κας. Διαμαντοπούλου και των αυτόκλητων υποστηρικτών του έργου της που θυσιάζουν τα πάντα για την επικοινωνιακή προβολή τους, έχουν μετατρέψει την κοινωνική αλληλεγγύη των ιδρυμάτων σε διαδικασία ταπείνωσης των φοιτητών. Είναι ενδεικτικό πως μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί περιπτώσεις όπου μεταξύ άλλων 

Το φαγητό δεν επαρκεί για όλους όσους δικαιούνται να φάνε δωρεάν, γεγονός που έχει καταστήσει κυριολεκτικά σε «μάχη» την προσπάθεια των φοιτητών για ένα δωρεάν γεύμα 

τα φοιτητικά εστιατόρια να παραμένουν κλειστά επειδή οι υπάλληλοι είναι απλήρωτοι, ή για διάφορους γραφειοκρατικούς λόγους και ενδεικτικά αναφέρουμε το εστιατόριο της Φοιτητικής Εστίας του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, στο οποίο η λέσχη παραμένει κλειστή με αποτέλεσμα δεκάδες φοιτητές που δεν έχουν οικονομική ευχέρεια να στερούνται έστω αυτή τη βοήθεια. 

Όμως η κατάσταση απελπισίας στην οποία οδηγούμαστε δε σταματά εδώ. Τα ίδια αν όχι και χειρότερα συμβαίνουν και στο κομμάτι της στέγασης. Εστίες κατειλημμένες από άσχετους με το φοιτητικό χώρο ανθρώπους, κτίρια σε κακή κατάσταση λόγω έλλειψης προμηθειών και προσωπικού, ξενοδόχοι που δεν δέχονται φοιτητές διότι οι συμβάσεις έχουν λήξει και χιλιάδες φοιτητές να παρακαλούν κυριολεκτικά για ένα δωρεάν κρεβάτι συμπληρώνουν μία λίστα της ντροπής, η οποία δυστυχώς δεν έχει τέλος… 

Όμως πλέον έχουν πέσει οι μάσκες. Η Υπουργός Παιδείας ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για όλα αυτά τα προβλήματα. Η μόνη της έννοια ήταν να επιβάλλει τα Συμβούλια Διοίκησης ώστε να ελέγξει τα Ιδρύματα τοποθετώντας «δικούς» της ανθρώπους. Όλα τα άλλα ήταν απλές προφάσεις, μιας και μέχρι σήμερα καμία αλλαγή δεν έχει προχωρήσει, κανένα μέτρο δεν έχει εφαρμοστεί όμως αντίθετα η κατάσταση γίνεται πολύ χειρότερη. 

Ως ΔΑΠ-ΝΔΦΚ λέμε ως εδώ. Αρκετά με τα πολιτικά ψέματα μιας ηγεσίας που αποδείχθηκε επιτυχημένη μόνο σε ότι είχε να κάνει με τις προσωπικές της φιλοδοξίες. Οι Έλληνες φοιτητές και σπουδαστές δεν αντέχουμε άλλο. 

Δε ζητάμε από κανέναν να μας χαρίσει τίποτα. Ζητάμε απλά να μας σεβαστεί. Να μας δώσει το δικαίωμα να σπουδάζουμε αξιοπρεπώς και να μη μετανιώσουμε που επιλέξαμε να μείνουμε και να σπουδάσουμε στην Ελλάδα, την ώρα που πολλοί Υπουργοί στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, ώστε να μην έχουν τη δική μας τύχη. 

Όμως αρκετά. Λύστε τα προβλήματα των νέων ανθρώπων και μη μας απαξιώνετε. Από τη στιγμή που δε μας σέβεστε θα μας βρείτε απέναντι.