Tου Πασχου Μανδραβελη
Η νέα κυβέρνηση έχει μπροστά της πολλά. Για καλή της τύχη έχει λιγότερα από όσα είχε η προηγούμενη. Παρά τις ισοπεδωτικές λογικές που χαρακτηρίζουν τον δημόσιο διάλογο, τα δύο προηγούμενα χρόνια έγιναν διάφορα προς τη σωστή κατεύθυνση. Περισσότερα απ’ όσα είχαν γίνει τα περασμένα δέκα χρόνια. Εγινε σημαντική δημοσιονομική προσαρμογή· θεμελιώθηκε το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων· μειώθηκαν οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης· άρχισαν
να λειτουργούν θεσμοί διαφάνειας στον δημόσιο βίο· έκλεισε ο κύκλος προσλήψεις συμβασιούχων, μονιμοποίησή τους, νέες προσλήψεις συμβασιούχων κ.λπ. Ακόμη και ο αναχρονισμός της απαγόρευσης πετρελαιοκίνησης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη καταργήθηκε. Εγιναν κι άλλα, μόνο που αυτά τα πολλά της περασμένης διετίας ήταν λιγότερα απ’ όσα οι πιεστικές ανάγκες της χώρας απαιτούσαν. Για διαφορετικούς λόγους κάθε βήμα είχε απίστευτες τριβές από συνδικαλιστές, κομματικούς μηχανισμούς, κυκλώματα, υπουργούς, ταραχές με αποτέλεσμα να μοιάζει ότι αυτή η χώρα δεν θέλει να σωθεί.
Η μεγαλύτερη όμως προίκα αυτής της κυβέρνησης είναι ότι ξεκινά με το σύνθημα «λεφτά δεν υπάρχουν». Πρέπει να είναι η πρώτη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης που δημιουργείται εξαιτίας αυτού. Η περιπέτεια του δημοψηφίσματος και οι ωμές απειλές των εταίρων, ότι «οι Ελληνες πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να μείνουν εντός ή εκτός ευρώ» έκανε ακόμη και τους πιο δύσπιστους να καταλάβουν ότι η Ελλάδα δεν είναι ο ομφαλός της νομισματικής ένωσης, ότι όλα πρέπει να αλλάξουν για να διατηρηθεί το μεγαλύτερο κεκτημένο της μεταπολίτευσης που είναι η συμμετοχή της χώρας στο κλαμπ των πλουσίων της Ευρώπης.
Σίγουρα πολλοί είδαν τον χάρτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης να σταματά στα βόρεια σύνορά μας. Να καταλήξουμε δηλαδή έσχατοι εκεί που ήμασταν πρώτοι. Είτε μας αρέσει είτε όχι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Είναι ανηφορικός και γι’ αυτό δύσκολος.
Η προσαρμογή σε μια χώρα που πίστευε ότι «ε, εντάξει! κάτι θα βρεθεί» για να μην αλλάξει τίποτε δεν είναι εύκολη. Τώρα έγινε το πρώτο βήμα. Ολοι, ακόμη και οι «ντούροι αριστεροί», καταλαβαίνουν ότι αυτό που χτίσαμε τόσα χρόνια είχε φτάσει στο μη περαιτέρω. Η συνειδητοποίηση του προβλήματος, έστω διά της ψυχρολουσίας στις Κάννες, είναι μια μεγάλη κατάκτηση. Η, σταδιακή έστω, αντιμετώπιση της κρίσης του θα είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση, αλλά απαιτείται η συμμετοχή όλων. Με θετικό πρόσημο και προτάσεις και όχι με ανέξοδες ρηχές αρνήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου