Συνέχισε όμως εκφράζοντας την κριτική του στο νομοσχέδιο: «έχω εξαρχής εκφράσει την αντίθεσή μου στις οριζόντιες περικοπές και στην εφεδρεία με τρόπο που χάνουμε ικανά και έμπειρα στελέχη και υπαλλήλους από περιοχές που υπάρχει ανάγκη να παραμείνουν. Για παράδειγμα, αν αυτό το πρότυπο διατηρηθεί και στην εφεδρεία με τους πλεονάζοντες καθηγητές, τότε θα υπάρχει ο κίνδυνος να μείνουμε μόνο με γυμναστές ενώ θα έχουμε χάσει όλους τους φιλολόγους και τους μαθηματικούς… Είναι θετικό βεβαίως ότι για πρώτη φορά μπαίνει η έννοια της αξιολόγησης, έστω και αν δεν διευκρινίζονται ακριβώς τα κριτήρια της επίτευξης των στόχων αλλά φοβάμαι ότι θα χαθούν άξιοι υπάλληλοι. Αυτό που λείπει δραματικά στην Ελλάδα είναι το κίνητρο. Το κίνητρο είναι ηθικής τάξης, είναι η αναγνώριση. Κάποια στιγμή θα πρέπει να δούμε και τη θέσπιση αριστείας για τους δημοσίους υπαλλήλους»
Συμπλήρωσε ότι θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε την ισοπέδωση προς τα κάτω: «Τα παραδείγματα που αναφέρω είναι, πρώτον, για τους πτυχιούχους της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης που αναφέραμε και λέγαμε όλοι ότι είναι οι ηγέτες του αύριο, πέρασαν από αυτή τη σχολή αλλά δεν προβλέπεται κάτι ουσιαστικό γι’ αυτούς τους υπαλλήλους. Και δεν είναι τώρα θέμα να προηγηθούν κατά δυο χρόνια στην ιεραρχία. Το ίδιο ισχύει για τους κατόχους των μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων. Στο μέλλον –γιατί τώρα δεν αφορά τους υπαλλήλους αυτούς- θα πρέπει να προβλέψουμε γι’ αυτούς που πέρασαν τη διαδικασία ΑΣΕΠ και να μην μπούνε όλοι στο ίδιο τσουβάλι…έχουμε μια νοοτροπία στη χώρα που δεν θέλουμε κανένας να ξεχωρίζει και θέλουμε ένα χυλό. Θέλουμε είτε όλα προς τα πάνω είτε όλα προς τα κάτω. Αυτό όμως γενικότερα δεν βοηθάει.»
Απαντήσεις ζήτησε και για τα δημοσιεύματα σχετικά με τον μεγάλο αριθμό των μετακλητών υπαλλήλων: «Την ίδια όμως στιγμή ακούγονται κάποιοι –αν θέλετε δημοσιεύματα- στους οποίους θα πρέπει να δώσουμε μια απάντηση για τον τεράστιο αριθμό των μετακλητών υπαλλήλων σε Υπουργούς. Πρέπει να δοθεί μια απάντηση και να βάλουμε επιτέλους ένα πλαφόν που θα τηρείται. Όπως επίσης, μου έκανε εντύπωση πρόσφατα που είδα την παραίτηση του άξιου στελέχους του Γραμματέα του κ. Σπινέλλη, ο οποίος ήταν υπεύθυνος στα πληροφοριακά συστήματα τη στιγμή που δίνουμε την πιο κρίσιμη μάχη για τη φοροδιαφυγή».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Συμεών Κεδίκογλου στην Ολομέλεια της Βουλής στις 19 Οκτωβρίου για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών: «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου Πλαίσιου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015»
Αγαπητοί συνάδελφοι,
θα ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα την ομιλία μου λέγοντας από την αρχή ότι θα ψηφίσω το νομοσχέδιο. Θα το ψηφίσω γιατί είναι ευχάριστο σε κάποιον να κόβει συντάξεις ή να βγάζει ανθρώπους σε εφεδρεία; Όχι, φυσικά. Και εξηγούμαι: Θα το κάνω από αίσθηση καθήκοντος γιατί είμαστε στο τελικό πια και πιο κρίσιμο βήμα, στην τελική διαπραγμάτευση και θέλω όσο περνάει και από τη δική μου ψήφο να στείλω ακριβώς σε αυτή τη διαπραγμάτευση μια ισχυρή ελληνική κυβέρνηση. Θεωρώ ότι είμαστε σε ένα σημείο καμπής και δεν θα ήθελα να δώσω πρόφαση σε κανένα να πει ότι όλες αυτές οι θυσίες που ήδη έχουμε κάνει ότι πηγαίνουν χαμένες. Άλλωστε, ξέρουμε ότι αυτό είναι ένα δύσκολο εγχείρημα που δεν ξέρουμε καν στο σημερινό περιβάλλον αν θα βγει. Θα μας βγει; Αυτό είναι ένα ερώτημα. Μπορούμε να καταλάβουμε τι θα γίνει αν δεν μας βγει. Από την πλευρά μας πρέπει να κάνουμε όλα όσα πρέπει, όσα δεν κάναμε ίσως μέχρι τώρα, που αν είχαμε κάνει δεν θα συζητούσαμε σήμερα κάποια από αυτά τα άρθρα του νομοσχεδίου.
Δεν είναι θέμα υπακοής ή ανυπακοής. Είναι θέμα τήρησης των δεσμεύσεων και των συμφωνιών που αναλάβαμε. Γιατί το κρίσιμο ζητούμενο για εμένα είναι να παραμείνουμε στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πάμε στο 2004, όπως είπε ο Υπουργός Οικονομικών για τις απολαβές, αλλά θα γυρίσουμε στο 1989 στη χρονιά της κατάρρευσης δηλαδή των χωρών του πρώην Ανατολικού μπλοκ.
Πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε οτιδήποτε μπορούμε για να μη σκάσει η βόμβα στα χέρια μας, να μην έρθει ο Αρμαγεδώνας που τον βλέπουμε μπροστά μας. Και τότε δεν θα μιλάμε για μειώσεις των τριακοσίων ευρώ, αλλά των χιλίων και των χιλίων πεντακοσίων.
Βεβαίως –για να πάμε στην εφεδρεία- φταίμε που από την αρχή δεν εξαφανίσαμε τα κουφάρια του δημοσίου. Αργήσαμε. Πρέπει όμως να πούμε ότι και στην κοινωνία δεν ήταν ίσως αντιληπτή ή δεν δώσαμε εμείς να καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης. Ας δούμε, για παράδειγμα, τι συμβαίνει με τις καταλήψεις. Έχει γίνει εθιμοτυπικό στα σχολεία και έχουμε φτάσει πια και σε καταλήψεις και στα Υπουργεία. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, η κατάληψη του Υπουργείο Εσωτερικών θα σήμαινε ότι έχει καταληφθεί το κράτος, ότι είμαστε μπροστά σε μια στάση. Και βέβαια, έχουμε το οξύμωρο να έχουμε εργαζομένους που καταλαμβάνουν Υπουργεία για να διώξουν την Τρόικα από την οποία εξαρτάται ο μισθός τους. Και είδα με λύπη μου στη συνέλευση των ίδιων των δικαστικών να χειροκροτούν τον εκπρόσωπο των δικαστικών υπαλλήλων όταν μίλησε για καταλήψεις στα δικαστήρια. Το ερώτημα είναι, αν μπορεί να σωθεί μια χώρα όταν η ίδια δείχνει ότι δεν θέλει να σωθεί, αν τελικά υπάρχει ελπίδα.
Έρχομαι τώρα στο νομοσχέδιο λέγοντας ότι έχω εξαρχής εκφράσει την αντίθεσή μου στις οριζόντιες περικοπές και στην εφεδρεία με τρόπο που χάνουμε ικανά και έμπειρα στελέχη και υπαλλήλους από περιοχές που υπάρχει ανάγκη να παραμείνουν. Για παράδειγμα, αν αυτό το πρότυπο διατηρηθεί και στην εφεδρεία με τους πλεονάζοντες καθηγητές, τότε θα υπάρχει ο κίνδυνος να μείνουμε μόνο με γυμναστές ενώ θα έχουμε χάσει όλους τους φιλολόγους και τους μαθηματικούς.
Καταλαβαίνω ότι αυτή είναι μια δίκαιη λύση και λιγότερο επώδυνη. Βέβαια, είναι χαρακτηριστική η αντίφαση και στις δημοσκοπήσεις όπου η ίδια η κοινωνία λέει ότι θέλει ένα μικρότερο δημόσιο, θέλει να αρθεί η μονιμότητα στο δημόσιο τομέα, αλλά όταν έρχεται η ώρα να πούνε «υπέρ» ή «κατά» των απολύσεων φυσικά τάσσονται εναντίον.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα με τις οριζόντιες περικοπές στα μισθολογικά. Είναι θετικό βεβαίως ότι για πρώτη φορά μπαίνει η έννοια της αξιολόγησης, έστω και αν δεν διευκρινίζονται ακριβώς τα κριτήρια της επίτευξης των στόχων αλλά φοβάμαι ότι θα χαθούν άξιοι υπάλληλοι. Αυτό που λείπει δραματικά στην Ελλάδα είναι το κίνητρο. Το κίνητρο είναι ηθικής τάξης, είναι η αναγνώριση. Κάποια στιγμή θα πρέπει να δούμε και τη θέσπιση αριστείας για τους δημοσίους υπαλλήλους.
Σε αυτή τη λογική, κύριε Υπουργέ, θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε την ισοπέδωση προς τα κάτω. Τα παραδείγματα που αναφέρω είναι, πρώτον, για τους πτυχιούχους της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης που αναφέραμε και λέγαμε όλοι ότι είναι οι ηγέτες του αύριο, πέρασαν από αυτή τη σχολή αλλά δεν προβλέπεται κάτι ουσιαστικό γι’ αυτούς τους υπαλλήλους. Και δεν είναι τώρα θέμα να προηγηθούν κατά δυο χρόνια στην ιεραρχία. Το ίδιο ισχύει για τους κατόχους των μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων. Στο μέλλον –γιατί τώρα δεν αφορά τους υπαλλήλους αυτούς- θα πρέπει να προβλέψουμε γι’ αυτούς που πέρασαν τη διαδικασία ΑΣΕΠ και να μην μπούνε όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Το Ειδικό Επιστημονικό Προσωπικό σε αντίθεση με το προσωπικό των ανεξάρτητων αρχών που δεν μπαίνει στο ενιαίο μισθολόγιο, μπαίνει στο ενιαίο μισθολόγιο. Και δεν υπερασπίζομαι συγκεκριμένες κάστες. Καταλαβαίνω βέβαια και το Υπουργείο γιατί έχουμε μια νοοτροπία στη χώρα που δεν θέλουμε κανένας να ξεχωρίζει και θέλουμε ένα χυλό. Θέλουμε είτε όλα προς τα πάνω είτε όλα προς τα κάτω. Αυτό όμως γενικότερα δεν βοηθάει. Ένα κράτος πρέπει να έχει ένα ζωτικό πυρήνα εργαζομένων οι οποίοι να πληρώνονται καλά και δεν νιώθουν ότι προστατεύονται αυτές τις δύσκολες στιγμές. Είναι οι άνθρωποι που ξενυχτάνε στα νοσοκομεία, είναι ο άνθρωποι που μας προστατεύουν τη δημόσια περιουσία, είναι στρατιωτικοί που φυλάνε τα σύνορα, είναι και άλλοι υπάλληλοι. Τους ανθρώπους αυτούς –οι οποίοι δεν είναι και πάρα πολλοί- το κράτος τους χρειάζεται για να μπορεί να λειτουργεί.
Την ίδια όμως στιγμή ακούγονται κάποιοι –αν θέλετε δημοσιεύματα- στους οποίους θα πρέπει να δώσουμε μια απάντηση για τον τεράστιο αριθμό των μετακλητών υπαλλήλων σε Υπουργούς. Πρέπει να δοθεί μια απάντηση και να βάλουμε επιτέλους ένα πλαφόν που θα τηρείται. Όπως επίσης, μου έκανε εντύπωση πρόσφατα που είδα την παραίτηση του άξιου στελέχους του Γραμματέα του κ. Σπινέλλη, ο οποίος ήταν υπεύθυνος στα πληροφοριακά συστήματα τη στιγμή που δίνουμε την πιο κρίσιμη μάχη για τη φοροδιαφυγή. Και βέβαια, δεν νομίζω να φταίει αυτό που λέμε «Η αποτυχία για το ΕΤΑΚ» όταν ξέρουμε ότι τα συστήματα πληροφορικής, με το σύστημα προμηθειών που έχουμε στην Ελλάδα χρειάζεται εννιά χρόνια για να το λύσει.
Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα όταν μιλάμε για φοροδιαφυγή. Και πως θα την εξαλείψουμε όταν αυτή τη στιγμή υπάρχουν εφοριακοί που δεν έχουν κάνει δήλωση στην εφορία. Υπάρχουν άνθρωποι που για χρόνια δεν κάνουν φορολογική δήλωση.
Να σας πω ένα άλλο παράδειγμα. Όταν κάποιος παίρνει ένα ακίνητο δηλώνει στο Ε9 το ακίνητο αυτό τον άλλο χρόνο. Γιατί; Να δηλώνεται τον ίδιο χρόνο. Με τη λογική αυτή ξέρετε τι γίνεται; Περνούν τα χρόνια και όταν είναι να το δώσει στο παιδί του τότε λέει «Α, το είχα ξεχάσει» και πληρώνει ένα πρόστιμο των πενήντα ευρώ και τελείωσε.
Θα μπορούσα να πω και άλλα παραδείγματα. Κατέθεσα με δυο συναδέλφους μου μια τροπολογία καθώς παρίσταται ανάγκη να εξαιρεθούν οι θαλασσαιμικοί από τη μείωση των κύριων συντάξεων για τους συνταξιούχους κάτω των πενήντα πέντε ετών. Το σκεπτικό είναι ότι αφού πρόκειται για συμπολίτες μας με χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής από σύνηθες, η κλίμακα που τους διαχωρίζει ανάλογα με την ηλικία καθίσταται ανεδαφική έως κυνική. Ο Υπουργός ο κ. Κουτρουμάνης μου είπε ότι θα το συμπεριλάβει στο νομοσχέδιο γιατί είναι ένα δίκαιο αίτημα. Τον ευχαριστώ.
Πέρα από την κριτική μου για τις βελτιώσεις που θα ήθελα να δω ήρθε η ώρα να ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη ως κοινωνία. Στην Ευρώπη ξέρετε ότι υπάρχει ένα ανέκδοτο για την Ελλάδα που μας θεωρεί μια από τις μεγαλύτερες χώρες σε έκταση αφού αν ενώναμε όλες τις εκτάσεις για τις οποίες έχουμε ζητήσει αγροτικές επιδοτήσεις, τότε η χώρα μας θα έφτανε από το Λιβυκό Πέλαγος μέχρι τον Εύξεινο Πόντο.
Όπως εύστοχα ειπώθηκε στην Ελλάδα σήμερα εκτυλίσσονται δύο πράξεις: Η πράξη της εθνικής αυτοδιάλυσης και η πράξη της αργής ανασύνταξης. Το θέμα είναι ποια από τις δυο θα επικρατήσει.
Κλείνω με κάτι που διάβασα από ένα δημοσιογράφο τον κ. Γεωργελέ και το οποίο θέλω να συνυπογράψω. «Ότι και αν λένε, όταν τα πανεπιστήμια υπολειτουργούν δεν μπορεί να είναι προοδευτικό το να τα κλείνεις τελείως. Δεν μπορεί να είναι προοδευτικό όταν η πόλη σου είναι άσχημη να την καταστρέψεις περισσότερο, όταν το δημόσιο δεν προσφέρει τις υπηρεσίες στους πολίτες του όπως πρέπει δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να κατεβάζεις διακόπτες, να τραβάς χειρόφρενο, να αφήνεις τα σκουπίδια, να το κάνεις χειρότερο. Όταν ζεις στο βασίλειο της ανομίας δεν μπορείς να διεκδικείς το δικό σου μερίδιο ανυπακοής στους νόμους. Όταν ζεις στη βία δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να προσθέτεις τη δική σου βία. Προοδευτικό είναι πάντα το αντίθετο από το κατεστημένο, όχι μια δόση ακόμη περισσότερο από αυτό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου