Το αυτοκίνητο έστριψε από Ηρώδου Αττικού για Βασιλίσσης Σοφίας. Το δρομολόγιο έχει αλλάξει, καθώς η Βουλή είναι περικυκλωμένη. Γνώριμο το σκηνικό... Δεκάδες μηχανές της αστυνομίας παραταγμένες αριστερά και δεξιά, ενώ τα μεταγωγικά οχήματα σχηματίζουν «προστατευτικό κλοιό» έξω από την είσοδο. Πόση ψυχική δύναμη πρέπει να έχει ένας βουλευτής που εκλέχτηκε για πρώτη φορά το 2009 με άλλους νέους ανθρώπους με φιλοδοξίες να αλλάξει τα κακώς κείμενα στο πολιτικό σύστημα που και αυτόν ενοχλούσαν; Πόση δύναμη, για να ακούει «κλέφτες - κλέφτες» έξω από τη Βουλή, να δέχεται μηνύματα σε κινητό και σε υπολογιστή, να φοβάται για τη σωματική ακεραιότητα των συνεργατών του μετά από κάθε πορεία, να βλέπει την καχυποψία ακόμη και σε κοντινά του πρόσωπα. Η μαχαιριά ήταν για μένα όταν άκουσα φίλο από τα μαθητικά χρόνια να μου απευθύνεται σε β΄ πληθυντικό: «εσείς οι πολιτικοί φταίτε...».
Η αλήθεια είναι ότι αναλάβαμε μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες μας από αυτό που μας αναλογούσε. «Είστε άτυχοι οι καινούργιοι», μου είπε τις προάλλες παλιός βουλευτής. «Παλιά ο βουλευτής ήταν άρχοντας». Αρχοντας όμως με δανεικά. Ισως αν κάποιος είχε πιάσει «τον άρχοντα» από το πέτο και του έλεγε: «Γιατί διορίζεις αβέρτα; Γιατί μου δίνεις επιδόματα που δεν τα δουλεύω; Γιατί χρεώνετε τα παιδιά και τα εγγόνια μου;», σήμερα δεν θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε όσα αντιμετωπίζουμε. Ομως κατηγορούνται -και αυτό με ενοχλεί περισσότερο- για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας αυτοί που πάνε να βάλουν μια τάξη σε μια χώρα που όλοι ξέραμε ότι δεν πορευόταν σωστά και όχι αυτοί που την έφεραν ίσαμ’ εδώ.
Ολοι μιλάγαμε για μία κυβέρνηση που να μη σκέφτεται το πολιτικό κόστος ακόμη κι αν πέσει. Ισως κάπως έτσι να είναι... Αυτή η χώρα μοιάζει να πρέπει να γκρεμιστεί και να χτιστεί εξ αρχής.
Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε ποιο είναι το χειρότερο που θα αποφύγουμε μελλοντικά κάνοντας θυσίες, όταν οι θυσίες είναι εδώ και είναι χειροπιαστές. Το πιο επικίνδυνο όμως είναι η απαξία του πολιτικού κόσμου. Πρέπει για όλους μας να είναι ξεκάθαρο ότι η όποια λύση θα δοθεί θα είναι δημοκρατική.
Τον τελευταίο καιρό το κλίμα ευνοεί συνωμοσιολόγους, ανθρώπους που δεν πίστεψαν ποτέ στη δημοκρατία και αυτούς που θεωρούν πως μέσα από τη βία θα καταλάβουν «τα θερινά ανάκτορα». Ας μην τους κάνουμε τη χάρη.
Τίποτα όμως δεν θα γίνει αν η ίδια χώρα δεν αποφασίσει να σωθεί, να αλλάξει πραγματικά, ακόμα και αν είχε την ιδανική κυβέρνηση, πόσω μάλλον μια κυβέρνηση που και λάθη έκανε μέσα σε τόσο έκτακτες συνθήκες.
Απογοητεύομαι όμως και φοβάμαι τα χειρότερα, όταν βλέπω την ανομία σταδιακά να επικρατεί. Μια γενιά για την οποία η κατάληψη στα σχολεία ήταν εθιμοτυπική ήταν λογικό να προχωρήσει σε καταλήψεις υπουργείων. Και τι να περιμένει κανείς όταν δικαστές, οι θεματοφύλακες των θεσμών και των νόμων, χειροκροτούν σε συνέλευση τον συνδικαλιστή εκπρόσωπο των υπαλλήλων που μιλάει για καταλήψεις στα δικαστήρια!
Εφτασα... Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και βαδίζω προς το περιστύλιο. Αισθάνομαι στα μάτια μου τα δακρυγόνα που είναι στον αέρα, όπως στον αέρα είναι και η έκτη δόση αν δεν ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο σε λίγα λεπτά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου