Η ζωή που δεν ζήσαμε…

Ποιος αλήθεια έχει σκεφτεί τι συνέπειες θα έχει στο μέλλον η κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια; Πόσα όνειρα, σχέδια, ζωές, σχέσεις, οικογένειες έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια του «λεφτά υπάρχουν», της «πράσινης ανάπτυξης» και, νωρίτερα, της «ήπιας προσαρμογής» και τώρα πια του Μνημονίου, της τρόικας, της κάθε δόσης, της παράνοιας που δημιουργούν τα διλήμματα και τα σοκ;
Πόσα παιδιά δεν θα έχουν τις σπουδές που οι γονείς τους σχεδίαζαν; Πόσοι νέοι δεν θα κάνουν τα μικρά τους όνειρα πράξη; Πόσες σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές, πνίγονται στον κυκλώνα του άγχους;
Πόσοι συνταξιούχοι θα ζουν με ένα κομμάτι ψωμί, τώρα στα γεράματα, ανήμποροι να πάρουν δώρο στα εγγόνια και στα παιδιά τους; Πόσες επιχειρήσεις θα πέσουν έξω, πόσα μαγαζιά θα κλείσουν ακόμα, πόσα όνειρα που στεγάστηκαν σε μερικά τετραγωνικά ακινήτων θα καταλήξουν στον πλειστηριασμό;

Ακόμη χειρότερα: πόσο μίσος θα γεννήσει ακόμα αυτός ο «εμφύλιος» που μαίνεται στη χώρα - ευτυχώς δίχως… όπλα;

Χώρα δίχως όραμα, λαός χωρίς όνειρα. Ο νέος βλέπει αδιέξοδο και φτύνει εκεί όπου οι γονείς του έγλειφαν. Ο 30άρης θάβει τα όνειρά του για γάμο / παιδιά / πρόοδο επαγγελματική. Ο 45άρης αγωνιά για την οικογένειά του, αν θα 'χει σπίτι και δουλειά, λεφτά για τα παιδιά του και τα βασικά. Ο 65άρης θλίβεται για τη δουλειά που έριξε επί χρόνια και τώρα του την παίρνουν πίσω με τη μορφή περικοπών στη σύνταξη οδηγώντας τον στην ανέχεια. Σχέσεις διαλύονται, όνειρα σβήνουν, σταθερές γκρεμίζονται.

Μια χώρα σε κατάθλιψη, μια χώρα σε μελαγχολία. Δέκα εκατομμύρια Ελληνες χωρίς όνειρα, μερικές δεκάδες πολιτικοί χωρίς όραμα για διέξοδο από την κρίση. Μία πενταετία - δεκαετία στο ντιβάνι. Η ζωή που δεν ζήσαμε, θα λέμε μετά…

Και ουδείς, έλληνας και ξένος παράγοντας, έχει καταλάβει το απλούστερο: ποια θα είναι η αντίδραση ενός ολόκληρου λαού που απλώς… δεν έχει να χάσει πια τίποτε, διότι ήδη νιώθει ότι τα έχει χάσει όλα;
Του Δημήτρης Χαραλάμπους