Η άγρια βία της ανεργίας..

Του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου

«Τι ξέρετε εσείς από ανεργία; Μιλάτε για διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν ξέρετε τίποτα για τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, για τη διάλυση της οικογένειας, για το φόβο των παιδιών, για το σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού». Λόγια ενός πρώην εργαζόμενου, πρώην οικογενειάρχη, πρώην ανθρώπου, νυν αόρατου. «Δεν ξέρετε τίποτα για την ανεργία» ξαναλέει, μιλώντας περισσότερο

...στον εαυτό του. Μιλάει για την ενδοβολή της βίας, για την κατάθλιψη και τις χημικές αλυσίδες. Η ζωή πια δεν τον γνωρίζει. Η κοινωνία δεν τον αναγνωρίζει. Είναι άχρηστος, περιττός, όπως οι άνθρωποι στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Κι άλλοτε υπήρχε πείνα, κι άλλοτε υπήρχε ανεργία, αλλά η σημερινή δεν αντέχεται. Γιατί δεν έχεις να μοιραστείς την οδύνη σου με κανέναν. Οι άλλοι δεν σε ξέρουν. Σε ξεχνούν αμέσως. Κάποτε μάλιστα συντελούν κι αυτοί στην εξόντωσή σου. Γιατί πλέον επικρατεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και η τρέλα επισυμβαίνει όταν δεν έχεις κανένα να δεις το πρόσωπό σου, όταν κανείς δεν σε αναγνωρίζει, όταν σου ενδοβάλουν την ενοχή ότι φταις εσύ! Γιατί η τρέλα είναι αταξία οφειλόμενη στην απελπισία, όταν δεν υπάρχει μία κοινότητα, ένα συνδικάτο, μια συντροφιά, που να είναι μαζί σου αλληλέγγυα στην αδικία, έτσι ώστε να διοχετευθεί η υπερχειλίζουσα ενέργεια της θλίψης σου.

«Γι’ αυτό σταμάτα την ποίηση». Η ποίηση έχει πάψει από καιρό να πυρώνει τα πάθη, να προκαλεί εμμανείς συγκρούσεις και να λειτουργεί ανατρεπτικά. Οι λέξεις έγιναν κι αυτές εμπορεύματα ναρκισσισμού. Γι’ αυτό το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να τινάξει στα μυαλά του στον αέρα ή να καταφύγει στο χημικό ζουρλομανδύα. Τελευταία καταφυγή το… καλάσνικοφ. Κάποιοι, χθες, λήστεψαν ένα κυλικείο με καλάσνικοφ!

Γι’ αυτό μια τέτοια ζωή, η πείνα, η δυστυχία και ο θάνατος δεν χρειάζονται ρήτορες, κήνσορες, σοφιστές και ποιητές για να τα ερμηνεύσουν. Χρειάζονται εκείνες τις εν εγρηγόρσει συνειδήσεις που αναζητούν το νέο λόγο, τη νέα συλλογικότητα, εκεί που θα βρει απαντοχή και το πρόσωπό του ο αδικημένος και ο άνεργος. Γι’ αυτό χρειάζονται νέα συνδικάτα πέρα από τα εξωνημένα, πέρα από τους θεσμούς εν γένει που συντηρούν το σύγχρονο κοινωνικό και εργασιακό φασισμό. Χρειάζονται νέοι φορείς που θα υποδέχονται την οδύνη των αποκλεισμένων και θα την καθιστούν ενέργεια αλληλεγγύης και ανατροπής της σημερινής κατάστασης, ώστε να εξαλειφθεί μια και καλή η ανεργία και ο αποκλεισμός.
gpapaso.blogspot.com