Άρειος Πάγος: Οι οφειλέτες δεν μπορεί να τιμωρούνται δύο φορές

Οι οφειλέτες δεν μπορεί να τιμωρούνται δύο φορές για το ίδιο αδίκημα, επισημαίνει ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Φώτης Μακρής, σε γνωμοδότησή του με την οποία ερμηνεύει τη διάταξη εκείνη του Ν. 3943/2011 που προβλέπει ότι όποιοι δεν αποδίδουν χρέη προς τις Δ.Ο.Υ., τα τελωνεία κ.λπ. πλέον των τεσσάρων μηνών από την ημέρα βεβαίωσής τους, τιμωρούνται


..με φυλάκιση.

Ειδικότερα, σύμφωνα με το άρθρο 3 του Ν. 3943/2011, όποιος δεν καταβάλλει τα βεβαιωμένα στις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες (Δ.Ο.Υ.) και τα τελωνεία χρέη προς το Δημόσιο, τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, τις Επιχειρήσεις και τους Οργανισμούς του ευρύτερου Δημόσιου τομέα, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών, τιμωρείται με ποινή φυλάκισης:

α) έως ένα έτος, εφόσον το συνολικό χρέος από κάθε αιτία, συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων υπερβαίνει το ποσό των 5.000 ευρώ,

β) έξι τουλάχιστον μηνών, εφόσον το συνολικό χρέος υπερβαίνει το ποσό των 10.000 ευρώ,

γ) ενός τουλάχιστον έτους, εφόσον το συνολικό χρέος υπερβαίνει το ποσό των 50.000 ευρώ,

δ) τριών τουλάχιστον ετών, εφόσον το συνολικό χρέος υπερβαίνει το ποσό των 150.000 ευρώ.

Ο διευθυντής της Γενικής Διεύθυνσης Φορολογίας διατύπωσε ερώτημα στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου, προκειμένου να διευκρινιστεί το επίμαχο άρθρο του Ν. 3943/2011.

Ο κ. Μακρής στην υπ’ αριθμ. 10/2011 γνωμοδότησή του αναφέρει ότι με την επίμαχη διάταξη ο νομοθέτης «επιμηκύνει το χρόνο καθυστέρησης της καταβολής του χρέους στο Δημόσιο, η οποία έχει μεν αρχίσει να τρέχει πριν από την έναρξη ισχύος της διάταξης του Ν. 3943/2011, πλην, όμως, δεν έχει συμπληρώσει ακόμη το χρόνο των τεσσάρων μηνών, που απαιτείται για την ολοκλήρωση του αδικήματος».

Στη συνέχεια, ο εισαγγελικός λειτουργός επισημαίνει ότι «η άποψη, την οποία διατυπώνετε στο ερώτημά σας, ότι η διάταξη αναφέρεται και σε ήδη συντελεσμένες αξιόποινες πράξεις, δηλαδή σε οφειλέτες που έχουν καθυστερήσει την καταβολή των χρεών προς το Δημόσιο πέραν των τεσσάρων μηνών, σε τρόπο ώστε με τη συνέχιση της καθυστέρησης σε διάστημα ακόμη άλλων τεσσάρων μηνών να τελείται από αυτούς δεύτερο αδίκημα και να υπόκεινται γι’ αυτό σε ποινή για δεύτερη φορά, δεν είναι συμβατή με τη δογματική τού ποινικού δικαίου».

Και αυτό, γιατί προσκρούει και αντιτίθεται στη γενική αρχή του Δικαίου, που έχει και υπερνομοθετική ισχύ, όπως είναι η διάταξη του άρθρου 14, παράγραφος 7, του Διεθνούς Συμφώνου για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα κ.λπ., που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του Ν. 2462/1997, σύμφωνα με την οποία «κανείς δεν δικάζεται, ούτε τιμωρείται, για ένα αδίκημα για το οποίο έχει ήδη απαλλαγεί ή καταδικασθεί με οριστική απόφαση που εκδόθηκε σύμφωνα με το δίκαιο και την ποινική δικονομία κάθε χώρας».
www.real.gr