Αφιερωμένο στους φίλους του www.notiosevoikos.blogspot.com που έδειξαν καλή διάθεση για ουσιαστική επικοινωνία.)
''Έλα δω κόρη μου. Πιάσε μου το μαντήλι που έπεσε πίσω από το κρεβάτι.
Έλα παιδί μου και δεν μπορώ. Εντάξει, την ευχή μου νάχεις. Που πας? Όλο δουλειά, δουλειά! Κάποτε είχα και γω δουλειές. Δεν με προλάβαινε κανείς. Τρεις γυναίκες μου φέρνανε γεμάτα κοφίνια με κρεμμύδια και τα έκανα πλεξούδες, και πάλι τους έλεγα, "Πιο γρήγορα, αργείτε!" Οκάδες ελιές ξεδιάλυνα, μόνο με τα χέρια από τα κλαδιά και τα φύλλα. Αυτά τα χέρια που δεν μπορούν ούτε το μαντήλι να πιάσουν, κουβάλαγαν το νερό από το πηγάδι . Δυο δυο τους γκαζοντενεκέδες.! 30 σκάλες από το κτήμα στο σπίτι! Χώρια το μονοπάτι. Αχ , πώς φύγανε τα χρόνια.! Που πήγανε? Αέρας έγιναν, αέρας και πάνε...... Να φύγω και γω, να πάω να βρώ τον άντρα μου, να βρω το παιδάκι μου.
Σου έχω πει πως τόχασα? Πνευμονία, 5 χρονών παιδάκι. Που γιατροί τότε! Που καράβια! Που φάρμακα! Φεύγανε τα αγγελούδια μας χωρίς να το καταλάβουμε.Αχχχ!
Γέρασα πολύ, γιατί να ζω? Θέλω να πεθάνω κόρη μου αλλά ο χάρος με ξέχασε εδώ κάτω να βασανίζομαι εγώ, να βασανίζω και σας! Και τι καταλαβαίνω? Ούτε το τηλ δεν μπορώ να δω πια. Έχω μια βουή μες το κεφάλι μου από τον ίλιγγο. Ένα τσσσσζζζζζ
όλη την ώρα. Βοήθησε με να φτιάξω λίγο τα μαξιλάρια..έτσι είναι καλύτερα...
Τι να κάνω παιδί μου όλη την μέρα μόνη μου! Κάποτε που ήμουνα νέα , 70 χρονών, ................τι γελάς? Νομίζεις ότι είσαι γριά 70 ? Όσο μπορείς και κάνεις είσαι νέα, μη κοιτάς που είσαι μικρή και δεν το καταλαβαίνεις! , Δεν με θυμάσαι που έπλεκα με το βελονάκι? Εκείνες τις κουβέρτες που σου έδωσα προίκα, να τις στρώνεις. Μη φοβάσαι, δεν παθαίνουν τίποτα. Να τις στρώνεις και να με θυμάσαι. Να λες, " Η γιαγιά μου τις έπλεξε" ! Και την άλλη, που έχει ένα κομμάτι σε πιο μπεζ? Και αυτή! Βάλε ένα μαξιλάρι πάνω, και δεν θα φαίνεται! Ο αφορεσμένος μου έδωσε λάθος νούμερο, και γώ τότε δεν έβλεπα καλά, και δεν το κατάλαβα.. Τέλος πάντων,,τώρα ότι έγινε έγινε.!..Στις γιορτές να τις στρώνεις, να στράφτει ο τόπος! Στις γιορτές να βάζεις άσπρα..Αυτές τις μόδες που έχετε εσείς οι νέοι, όλες οι μέρες ίδιες... Μόνο εσείς νομίζετε ότι έχετε δουλειές και δεν κρατάτε ούτε γιορτές, ούτε τίποτα! Τότε να σε είχα! Από το ξημέρωμα μέχρι αργά την νύχτα. Να τις κρατάς τις μέρες, και να τους λές, "Αυτή την έκανε η γιαγιά μου". Εσείς οι νέοι είστε ανεπρόκοποι! Μη φεύγεις, αμέσως να παρεξηγηθείς...μια κουβέντα δεν σηκώνετε,, γριά γυναίκα είμαι , μη με ξεσυνερίζεσαι παιδί μου, Θα φύγω και θα λες, η γιαγιά μου με έλεγε ανεπρόκοπη,,,,και θα γελάς!
Κάτσε λίγο ντε... πες μου για τις δουλειές σου, ο άντρας σου σου φέρεται καλά? Πάλι καλά. Έτσι είναι, τώρα τους διαλέγετε..που εμείς τότε! Από το παράθυρο τον βλέπαμε όταν ερχόταν γαμπρός στο σπίτι, και αν μας άρεσε καλά, αν δεν μας άρεσε ποιος μας ρώταγε? Έτσι και αλλιώς, ούτε το βρακί μας δεν βλέπανε. Όχι όπως τώρα, !! Εγώ ήμουνα τυχερή! Καλός ο Γιώργος μου. Πάνω στο άσπρο άλογο, με το ψαθάκι του...τον βλέπανε όλοι και τον σεβόντουσαν. Ο γραμματικός του χωριού τότε είχε μεγάλο κύρος. Ήξερε γράμματα!
Τι τα θες? Με άφησε χήρα 45 χρονών με τρία παιδιά! Μου λέγανε να ξαναπαντρευτώ! Σιγά ...να είχα ένα γέρο να του πλένω τα σώβρακα..καλά ήμουνα και μόνη μου...θα πάω τώρα να βρω τον Γιώργο μου, να του πω για όλα τα βάσανα που πέρασα. Έβαψα το σπίτι μαύρο απ έξω .Και μεις όλοι μαύρα φορέσαμε. Περάσανε 40 χρόνια να βάλω άλλο χρώμα! Και τι κατάλαβα! Μαύρισε πιο πολύ η ψυχή μου, μαύρισε και των παιδιών. Η μάνα σου τα έβαλε στα 14 και τα έβγαλε που αρραβωνιάστηκε στα 19. Με μαύρη ποδιά, και με τα πόδια από το χωριό στην πόλη για το σχολείο ,βρέξει χιονίσει. Μόνο 4 κορίτσια είχε η τάξη τους που τέλειωσαν. Την είδα την προκοπή τους. Η μια χωρισμένη, η άλλη ανύπαντρη, τέλος πάντων...... Ευτυχώς η μάννα σου πήρε τον πατέρα σου και πέρασε καλά!
Ναι ...τα ξέρετε όλα εσείς!
Τι θα φάνε τα παιδιά? Σουβλάκια? Πάλι? Εμείς κάναμε μια λουκουμάδα, μια τηγανίτα...ρίχναμε λίγο κανέλα, λίγο μέλι...έτοιμο. Τι δεν έχετε χρόνο? Πόσο χρόνο θέλεις να ανακατέψεις το αλεύρι με το νερό! Ποιο πολύ χρόνο θέλεις να περιμένεις να τα πάρεις. Μάθατε τώρα όλα έτοιμα!
Πάλι νευρίασες? Πολύ εύκολα νευριάζετε...υπομονή καθόλου! Αχ τα νιάτα! Τι πια νιάτα? 40 χρονών! Παιδί είσαι!
Στείλε μου λίγο τα παιδιά να τα δω. Όλο από τη σκάλα να περνάνε τα βλέπω. Ένα, "Γεια σου γιαγιά!" και δρόμο. Πάλι καλά! Άλλοι δεν τα βλέπουν καθόλου τα εγγόνια τους, το ξέρω. Αχ παιδί μου θέλω να φύγω, δεν μπορώ άλλο, κουράστηκα να ζω.....Άντε φέρε το πιεσόμετρο γιατί δεν νιώθω καλά , μη σου μείνω εδώ πέρα και δεν ξέρεις τι να με κάνεις, και όταν πας στο σούπερ , φέρε μου μια σοκολατίτσα να γλυκάνω λίγο το δόντι μου..όλο κουάκερ κουάκερ...βαρέθηκα...'Ας τους γιατρούς να λένε...Ας φύγω μια ώρα πιο γρήγορα...Άργησα κιόλας. Άντε ! Με την ευκή μου κόρη μου!''
http://sofiascomments.blogspot.com/
Admin: Σοφία, η ελευθερία λόγου, η ελεύθερη σκέψη, η κριτική, η ικανότητα, πάντα έχουν λόγο εδώ.
Διαβαζοντας το κεμενο σου συγκινηθηκα γιατι μου εφερε στο νου κοινες αναμνήσεις από δικες μου γιαγιες. Οι ρυτίδες ενός ηλικιωμενου ανθρωπου δεν είναι γηρατια.Ειναι κληρονομα αμετρητη γιατι είναι η γνωση της μεγαλη αν μπορεις βεβαια να αντιληφθείς αυτή τη γνωση.Και σε κανει να δινεις προσανατολισμο στις σκεψεις και να αντιλαμβάνεσαι καθαρα τις αξιες της ζωης. Γιατι όλα εδώ μενουνκαι η ζωη περναει σαν το νερο.
ΑπάντησηΔιαγραφή