Δεν αντέχει άλλο την κυβερνητική αναλγησία ο λαός

΄Ετοιμη να ξεσπάσει η καταιγίδα

Η Ελλάδα δεν έχει άλλα περιθώρια αναμονών. Ούτε έχει την πολυτέλεια να αποσπάται από τις βυζαντινολογίες και τις ουτοπίες μιας αριστερής «αριστοκρατίας» των σαλονιών.

Μέσα στην εντεινόμενη κοινωνική αναταραχή και την πρωτοφανή πολιτική παραζάλη, ορισμένοι επιμένουν να επιδεικνύουν την κοινωνική τους αναλγησία. Τι άλλο θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς, όταν δημόσιοι λειτουργοί, υπό καθεστώς ανέχειας του ελληνικού λαού, μιλούν για αυξήσεις της ΔΕΗ μέχρι και σε ποσοστό 48%. Αποδεικνύουν άλλωστε ότι είναι εντελώς αποκομμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι, αγνοούν επιδεικτικά το προφανές γεγονός ότι η ελληνική οικογένεια έχει ξεπεράσει τα όρια των ανοχών και
αντοχών της.

Και αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι, είναι εκείνοι που υποδύονται τους ότι έχουν συνειδητοποιήσεις το εύρος των ευθυνών τους και κατέχουν τη βεβαιότητα, ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα προσθέτοντας συνεχώς και με προκλητικό τρόπο, νέα βάρη στις πλάτες του λαού.

Το δράμα είναι μίμησης πράξεως τελείας και σπουδαίας, κατά τον γνωστό ορισμό του. Και αυτοί, περί των οποίων ο λόγος, μιμούνται απλώς το δράμα που παίζεται στην πολιτική σκηνή του τόπου μας. Με τους υποδυόμενους τους ηγέτες μας, να τους βρίσκει η Ιστορία στερημένους από έμπνευση, διορατικότητα και ικανότητα να λύσουν προβλήματα. 

Παντελώς ανίκανους να χειριστούν όχι πολιτικές και κοινωνικές κρίσεις, αλλά απλούστερα προβλήματα. Και καταφεύγουν στην εύκολη γι΄ αυτούς «λύση» της επιβάρυνσης των νοικοκυριών. Σαν να ζουν σε άλλο πλανήτη και να μην έχουν αντιληφθεί ότι φτωχοποίησαν έναν λαό και τον έχουν ρίξει στην κατάθλιψη και το έσχατο σημείο της απόγνωσης που είναι η μητέρα της αγανάκτησης και της εξέγερσης.

Οι ΄Ελληνες δεν πρόκειται βέβαια για πολύ χρόνο ακόμη να ανεχθούν την κατάσταση αυτή και κάποιοι από τους κυβερνώντες μπορεί αργότερα και να υποδυθούν και τους έκπληκτους, όταν ξεσπάσει η καταιγίδα. Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά για όλους. Η χώρα ήδη βρίσκεται ήδη υπό ολοκληρωτική κατάρρευση. Κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, κατάρρευση των ιδεών, κατάρρευση που φέρνει κινδύνους. Οι κίνδυνοι είναι πλέον ορατοί και δια γυμνού οφθαλμού. Μόνο οι εθελοτυφλούντες δεν την βλέπουν. ΄Εστω και για εβδομάδες αν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση, μπορεί και να υπάρξουν και ζητήματα μη αναστρέψιμα.

Η μόνη ελπίδα είναι, την τελευταία έστω στιγμή, να αντιληφθούν όλοι ότι με την ασκούμενη πολιτική, η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει μέλλον. Αναφερόμαστε σ΄ αυτήν την ίδια την επιβίωση της χώρας. Το μόνο παρήγορο είναι ότι προζύμι του Ελληνισμού, ο σκληρός πυρήνας του, παραμένει ακόμη άθικτος. Και η μόνη παρηγοριά. Μια άλλη πολιτική, που να εκφράζει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στα σπλάχνα μιας ευρείας κεντροδεξιάς παράταξης, που να περιλαμβάνει νέους, ακέραιους πολιτικούς, που μαζί με την εμπειρία των παλαιοτέρων, θα μπορέσει να βγάλει την Ελλάδα από το τέλμα.

Την λύση αυτή έχει περιγράψει ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο μόνος πολιτικός που μπορεί και κυκλοφορεί ανάμεσα στους πολίτες, χωρίς να έχει ανάγκη από φρούρηση και ο μόνος που έχει επεξεργασμένες προτάσεις. Αν το πολιτικό σύστημα και το σύστημα των εξωνημένων δημοσιογράφων, δεν του παρέχει τη δυνατότητα να τις κάνει ευρύτερα γνωστές, αυτό, από κάποιο σημείο και μετά, μπορεί και να μην είναι εμπόδιο. 

Το αλάνθαστο σε στιγμές ηρεμίας ένστικτο του ελληνικού λαού, καταλαβαίνει πολύ καλά, ότι ευτυχώς η χώρα διαθέτει έναν προικισμένο πολιτικό αρχηγό, που μπορεί να καταλάβει εύκολα όσα συμβαίνουν γύρω του, ακριβώς διότι προέρχεται από το λαό και είναι επίσης ο μόνος πολιτικός που δεν τα βρήκε όλα έτοιμα στη ζωή του, έχει δώσει σκληρή μάχη με τη βιοπάλη και την κέρδισε. ΄Εχει ένσημα και δεν αποδυνάμωσε τα αντανακλαστικά του η… «κολλεγιοποιημένη» συνταγή των… ετοιμοπαράδοτων Πρωθυπουργών!

Αυτή είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια ομολογημένη και από τους πιο δεινούς πολέμιούς του. Η Ελλάδα δεν έχει άλλα περιθώρια αναμονών. Ούτε έχει την πολυτέλεια να αποσπάται από τις βυζαντινολογίες και τις ουτοπίες μιας αριστερής «αριστοκρατίας» των σαλονιών. ΄Εχει το χρέος να κάνει ένα άλμα προς τα εμπρός και να προχωρήσει σε όσα της επιτάσσει η Ιστορία της και όσα επιβάλει η γεωστρατηγική της θέση, αλλά και τα ιδανικά εκείνα που την κατέστησαν σχολείο της ανθρωπότητας.

Όλα τα άλλα αποτελούν ανακύκλωση ενός φαύλου παρελθόντος που μας έριξε στη μεγάλη περιπέτεια, από την οποία ο καθένας από ΄μας έχει το χρέος να κάνει εκείνο που μπορεί και επιβάλλεται για να την ξεπεράσουμε.

 Τώρα, όχι αύριο…