Για τις αλλαγές που φέρνει στα ελληνικά Πανεπιστήμια το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας μίλησε χτες από το βήμα της Βουλής ο Συμεών Κεδίκογλου: «Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα όταν έλθει η ώρα της και αυτή η ώρα έχει έλθει προ πολλού για τη μεταρρύθμιση και τις αλλαγές στο ελληνικό Πανεπιστήμιο…η ελληνική κοινωνία έχει
κουραστεί να πληρώνει καταστροφές, δεν αντέχει να βλέπει το ανθρώπινο κεφάλαιο να απαξιώνεται, δεν έχει πια χρήματα να φυγαδεύει τα παιδιά της να μορφωθούν στο εξωτερικό.»
Ο βουλευτής σχολίασε τη σημερινή κατάσταση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων: «Όλοι όσοι παρακολουθούμε ή έχουμε σχέση με το ελληνικό Πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, το έχουμε δει να βυθίζεται στην παρακμή και την ανυποληψία και να συνδιαλέγεται με την κοινωνία με γλώσσα της δεκαετίας του ’70: πτυχία χωρίς αντίκρισμα, διδάσκοντες που δεν πάνε στο μάθημα, συναλλαγή φοιτητών-καθηγητών, μια απέραντη εξεταστική και μάθημα μεταξύ εξεταστικών και καταλήψεων –όταν το θυμόμαστε-, φοίτηση χιλιάδων νέων στο εξωτερικό. Με μια βόλτα μονάχα στους χώρους του Πανεπιστημίου και βλέποντας την εικόνα εγκατάλειψης που έχουν σήμερα, καταλαβαίνουμε ότι οι αλλαγές θα πρέπει να είναι μεγάλες και εκ βάθρων. Δεν χρειαζόμαστε καν την έκθεση της Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας της Εκπαίδευσης για να αναγνωρίσουμε ότι τα Τ.Ε.Ι. αντιμετωπίζονταν χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι ανάγκες της κοινωνίας, καθιστώντας αμφισβητήσιμη την απορρόφηση του μεγάλου αριθμού πτυχιούχων ορισμένων πεδίων, αλλά και τη σκοπιμότητα ύπαρξης και ανάπτυξης πολλών από τα υπάρχοντα Τμήματα.
Μιλώντας και με στατιστικά στοιχεία, ο βουλευτής επεσήμανε ότι: «στις εκατό θέσεις των Τ.Ε.Ι. οι είκοσι εννιά μένουν κενές. Μας λέει κάτι αυτό; Προφανώς, δεν υπάρχει αντικείμενο ή ενδιαφέρον από τα ίδια τα παιδιά για πάρα πολλά από αυτά τα Ιδρύματα, γιατί πολλές φορές τα ιδρύσαμε σκόρπια σε κάθε περιοχή ανάλογα με το εκλογικό συμφέρον. Ο μέσος όρος για να τελειώσεις ένα Τ.Ε.Ι. είναι τα έξι χρόνια.»
Ο βουλευτής αναφέρθηκε σχετικά και στην πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα κατέχει το μικρότερο ποσοστό των φοιτητών, ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης, που ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στον προβλεπόμενο χρόνο φοίτησης. Με άλλα λόγια, έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό των αιώνιων φοιτητών, που και αυτό το θέμα το αντιμετωπίζουμε με το νομοσχέδιο.
Για την παντελή έλλειψη αξιολόγησης των ελληνικών πανεπιστημίων και καθηγητών, ο βουλευτής σημείωσε: «…η Ελλάδα ήταν –μέχρι αυτό το νομοσχέδιο- από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης όπου απουσιάζει ένα σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και του έργου τους, όπως και αξιόπιστοι δείκτες μέτρησης και αποτελεσματικότητας και της ποιότητας του συστήματος... Δεν καταλαβαίνουμε ότι όταν δεν υπάρχει λογοδοσία, δεν υπάρχει διαφάνεια, υπάρχει συναλλαγή; Πώς είναι δυνατόν ο Πρύτανης να ελέγξει συνάδελφό του, όταν εξαρτάται άμεσα από αυτόν; Πώς ερμηνεύουμε έτσι αυθαίρετα και διαστρεβλωμένα το Σύνταγμα, όταν με το αυτοδιοίκητο εννοούμε ότι το πανεπιστήμιο πρέπει μεν να διοικείται μόνο του, αλλά χωρίς πλαίσιο, χωρίς έλεγχο, χωρίς καμία αξιολόγηση. Η σημερινή εποχή, όπου το κάθε ευρώ που δίνει ο Έλληνας φορολογούμενος πρέπει να πιάνει τόπο, επιβάλλει το τέλος του ανορθολογισμού κατά τον οποίο οι πανεπιστημιακοί μας αξιώνουν τη χρηματοδότηση του κράτους, αλλά κανείς να μην ελέγχει τον τρόπο που αυτοί τη διαχειρίζονται.»
Για το βασικό σημείο αιχμής σε αυτό το νομοσχέδιο, το νέο μοντέλο διοίκησης των Α.Ε.Ι. αναφέρθηκε εκτενώς: «Τι προτείνεται; Οι οχτώ καθηγητές που εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία, όπως και ο εκπρόσωπος των φοιτητών από την ενιαία λίστα ορίζουν στη συνέχεια άλλες έξι προσωπικότητες και συγκροτείται το δεκαπενταμελές Συμβούλιο του ιδρύματος. Είναι ασφαλώς κάτι νέο. Βασική ερώτηση: Ανακαλύψαμε τον τροχό; Υπάρχουν άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε άλλες χώρες με αυτό το σχήμα διοίκησης; Από τις είκοσι επτά χώρες μέλη της Ευρώπης υπάρχει ήδη στις είκοσι πέντε το δυαδικό αυτό μοντέλο. Δεύτερη, αντίστροφη ερώτηση: Υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει το δικό μας υφιστάμενο καθεστώς διοίκησης; Απάντηση: Ούτε μία.
Η μεγάλη ανησυχία των Πρυτάνεων είναι ότι επιχειρείται κατάργηση του αυτοδιοίκητου των ΑΕΙ, λες και ήταν τόσο πετυχημένο που μας έφερε εδώ που μας έφερε και δεν πρέπει να το πειράξουμε. Αναρωτιέμαι, όμως, για ποιο αυτοδιοίκητο μπορούμε να μιλάμε σήμερα, όταν ο Πρύτανης που είναι ο ακαδημαϊκός και διοικητικός ηγέτης έχει σχέσεις εξάρτησης από τα μέλη της κοινότητας, όταν έχουμε μεταφέρει το ψηφοθηρικό σύστημα, την κομματοκρατία, τον κομματικό εναγκαλισμό μέσα στα πανεπιστήμια. Η αυτοδιοίκηση δεν είναι αυτοσκοπός. Η αυτοδιοίκηση είναι το μέσο για την εξυπηρέτηση της αποστολής των πανεπιστημίων. Δεν καταλαβαίνω γιατί, αντί να ασχολούμαστε με το τι ποιότητα φοιτητών παράγουμε, ασχολούμαστε με τον τρόπο αναπαραγωγής των πανεπιστημιακών.
Σχολιάζοντας ακόμα το θέμα του διαλόγου και τη στάση των ακαδημαϊκών και πανεπιστημιακών, ο κ. Κεδίκογλου σχολίασε, μεταξύ άλλων: «Έφθασαν στο σημείο να αποκαλέσουν το νέο Πρύτανη, «νέο Γκαουλάιντερ». Διαβάζω αυτολεξεί: «Ελλείψει ρητών εγγυήσεων και περιορισμών, η αξιολόγηση των καθηγητών μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε δίωξη των ιδεολογικά και επιστημονικά διαφωνούντων». Από πού είναι αυτό; Είναι από κείμενο της δεκαετίας του ’50; Ούτε καν από τη Χούντα. Είναι από υπόμνημα συνταγματολόγου στην τελευταία Σύνοδο των Πρυτάνεων. Και όλα αυτά για ένα σύστημα, λες και ήταν πετυχημένο και αποτελεσματικό.
Γιατί τόση ένταση; Γιατί τόσο πολύ σοβαροί κατά τεκμήριο άνθρωποι χάνουν την ψυχραιμία τους; Γιατί; Διακυβεύονται τόσο μεγάλα συμφέροντα; Προσβάλλονται τόσο υψηλές αξίες, ώστε να δικαιολογούν τόσο ακραίες εκφράσεις; Κάτι, λοιπόν, δεν πάει καλά στο απόλυτα δημοκρατικό μας πανεπιστήμιο, όπου χτίζει Πρυτάνεις και ασκεί βία στους καθηγητές.»
Ο βουλευτής έκλεισε την ομιλία του υπέρ του νομοσχεδίου για τη μεταρρύθμιση στην Παιδεία και την Ανώτατη εκπαίδευση εκφράζοντας την επιθυμία : «θα ήθελα στη θητεία μου μέσα σ’ αυτήν την περίοδο να μη μας θυμούνται μόνο για τα επώδυνα σκληρά μέτρα, για το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, τις φορολογικές μεταρρυθμίσεις, αλλά και για το ότι αναλάβαμε το πολιτικό και κοινωνικό χρέος να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις και στην παιδεία και στην υγεία και στη διοίκηση. Το οφείλουμε στις νέες γενιές»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου